Met je ruimteschip ben je onderweg om nieuwe planeten te ontdekken voor de aarde. Wanneer jij en je bemanningsleden besluiten in diepslaap te gaan (een soort slaap waardoor je lichaam tijdelijk niet ouder wordt), blijkt eenmaal weer wakker alles veranderd. Het vrouwelijke bemanningslid is overleden doordat ze haar cabine niet goed heeft afgesloten, de tijdmeters geven aan dat er tientallen jaren zijn verstreken, dus land je maar op de planeet die het eerst in zicht komt. Voorbereid op wat de overlevende bemanningsleden daar te wachten staat, zijn ze niet.
“Take your stinking paws off me, you damned dirty ape!”
Al gauw ontdekken ze dat de planeet wordt overheerst door apen. De apen gebruiken mensen, de primitievelingen, ter vermaak voor in musea (mooie opgezette mensen), maar ook voor onderzoek om mee te experimenteren (hersenen onderzoeken). Mensen worden in feite niet anders behandeld op deze planeet dan apen en ook andere dieren op aarde door de mensen. Taylor (Heston) en zijn andere bemanningsleden kijken hun ogen uit, tot ze ook zelf opgepakt worden.
Waar Taylor uiteindelijk weet te ontsnappen met behulp van onderzoekers Cornelius (McDowell) en Zira (Hunter) gaan de twee andere bemanningsleden ten onder aan de terreur van de heersende aap. Tijdens de uiteindelijke ontsnappingspoging naar de ‘Verboden Zone’ worden de drie ingehaald door aristocraat Dr. Zaius (Evans) en zijn soldaten. Taylor weet echter Dr. Zaius te grijpen en hem als gijzelaar te gebruiken voor zijn ontsnapping. Dr. Zaius waarschuwt Taylor nog bij zijn vertrek “Don’t look for it Taylor, you may not like what you find”.
Met deze woorden leidt Dr. Zaius één van de opmerkelijkste eindes aller tijden in de filmindustrie in. Niet vaak heeft een einde aan een film zo veel gespreksstof losgemaakt onder de mensen. Waar de filmmakers slechts een ‘gewone’ film dachten te hebben gemaakt, heeft Planet of the Apes voor veel kijkers een meer maatschappelijke waarde. Waar je in de film schrikt van opgezette mensen in een museum, of hersenonderzoek op de mens, realiseer je je even dat mensen niet anders omgaan met apen en andere dieren.
Planet of the Apes is uiteindelijk geroemd om de fantastische make-up die in de film gebruikt is. De bedoeling was de make-up en maskers zo te creëren dat eenmaal op het gezicht van de acteur geplakt er ook nog emoties getoond konden worden. Een apenmond moest niet alleen open of dicht gaan, maar ook kunnen lachen, zuur kunnen worden en ga zo maar door. In de jaren ’60 was het een sprong vooruit, hoewel anno 2022 het er misschien een beetje lachwekkend uitziet. We zijn ook zo verwend door de computeranimatie en special effects van de huidige Planet of the Apes films.
De special edition DVD van Planet of the Apes bevat een uitgebreide documentaire over het maken van de vier delen van Planet of the Apes. Zo leren we dat de film in de eerste plaats gebaseerd is op een boek van Pierre Boulle: “La Planète des signes”. Hoewel hij zelf dit één van zijn mindere boeken vond, was de film die op dit boek werd gebaseerd toch een groot succes. Voor veel mensen was Planet of the Apes vol kritiek op de toenmalige maatschappij, maar daarnaast was de film voor veel andere mensen weer gewoon puur vermaak. Iedereen leek zijn ei kwijt te kunnen in de film en een sequel moest en zou er komen. En zo gaat de documentaire verder over deel 2, 3 en 4.
Conclusie:
Wie zichzelf beschouwt als echte filmliefhebber moet Planet of the Apes een keer gezien hebben. Al is het om het beroemde en tragische einde van de film. Wat dat betreft is het wellicht toch in deze tijden van streaming interessant om de special edition DVD op te duikelen. Hier laat het bonusmateriaal zich gelden met de documentaire over het ontstaan van de eerste film en haar vervolgdelen. Het is interessant om te horen hoe, zeker na het tweede deel, de schrijvers toch weer een derde deel weten te verzinnen wat hier op kan volgen. Maar uiteindelijk weet geen van de vervolgen te boeien zoals Planet of the Apes zelf.
Be the first to comment