Soms zie je in je jeugd wel eens een film die je op dat moment wel tof vond, om daarna het bestaan ervan nagenoeg te vergeten. Ik huurde Stargate destijds op video, vermaakte me prima, en dacht er daarna niet meer aan tot ik een jaar of vijf later de romcom Just the Ticket zag. Daarin verkoopt Andy Garcia een lomp grote breedbeeld Tv door een potentiële klant Stargate te laten beleven. Ik weet dat er ook nog een Tv-serie was, maar daar heb ik nooit naar gekeken. Maar toen Stargate deze week weer eens op tv was besloot ik eens te kijken hoeveel nostalgie ik voor deze film voelde.
“I don’t want to die. And your men don’t want to die, and these people certainly don’t wan to to die. It’s a shame you’re in such a hurry to.”
In 1928 wordt in Egypte een vreemd apparaat gevonden door een expeditie. We gaan vervolgens naar het heden (nou ja, naar 1994) en ontmoeten de aan lagerwal geraakte taalkundige Dr. Daniel Jackson (Christian Slater) die door een mysterieuze dame (Viveca Lindfors) benaderd wordt om ??oude hiërogliefen op de machine te ontcijferen op een militaire basis. Al snel ontdekt hij dat het mysterieuze apparaat is ontwikkeld door een geavanceerde beschaving en opent hij een portaal naar een andere planeet. Dr. Jackson wordt uitgenodigd om deel uit te maken van een militaire expeditie onder leiding van kolonel Jonathan ‘Jack’ O’Neil (Kurt Russell) dat de nieuwe wereld gaat verkennen. Ze vinden een land dat herinnert aan Egypte en mensen in een primitieve cultuur onderworpen aan Ra (Jaye Davidson), de God van de Zon.
De 80’s en 90’s waren gouden tijden voor dit soort avonturenfilms. Alle ingrediënten zijn weer aanwezig: een eigenaardige en stuntelige protagonist, een geharde man aan zijn zijde, en beide krijgen na een moeizame start respect voor elkaar. Er is een recht voor zijn raap almachtige schurk, een love interest voor de stuntel en er zijn mooie wide shots vergezeld van fraaie muziek. Om de actie en avontuur een beetje luchtig te maken is er ook relativerende humor. Stargate vinkt netjes alle boxjes af voor een film in dit genre. Dat gebrek aan originaliteit was destijds ook de achilleshiel. De critici waren verdeeld over deze film, en het was een bescheiden succesje in de bioscopen.
Kurt Russell was in de jaren ’80 een grote naam, maar begon in de 90’s wat terrein te verliezen. Desondanks is hij prima gecast als geharde soldaat met onder de oppervlakte een onverwerkt trauma. Slater heeft de ondankbare rol op de slimme nerd te spelen, een rol zonder al te veel diepgang. In feite is hij de kapstok waaraan het verhaal kan worden opgehangen. Een interessante bijrol komt van Jaye Davidson, de androgyne acteur die destijds een enorme indruk maakte in the Crying Game (1992). Zijn uitstraling geeft de god Ra iets mee wat niet van deze wereld lijkt te komen, een menselijk uiterlijk, maar ook iets onwerkelijks.
Conclusie:
De scene waarin Jackson en O’Neil samen met andere soldaten door de gate stappen is een popcultureel icoontje dat zo nu en dan opduikt, bijvoorbeeld in een hilarische aflevering van South Park. Verder is deze film vooral heerlijke 90’s avonturenkitsch. Verwacht vooral geen diepgang, onverwachte momenten of originaliteit. Stargate leverde destijds vooral doorsnee Science Fiction, actie en een pseudo-historisch sausje door de link met het oude Egypte. De film was vooral leuk door de prima rollen van Davidson, Russell en de mooie woestijnshots. En ja, ik voelde een vleugje nostalgie voor een tijd waarin filmstudio’s nog flink geld staken in dit soort projecten. Tegenwoordig lijkt dat vooral weggelegd voor young adult verfilmingen, franchises of superheldenfilms.
Be the first to comment