Ik geef toe, de categorie “back tot the 10’s” is erg snel na dit decennium op deze site verschenen, en vooral een kans voor mij om recente films die ik toen had gemist alsnog te bespreken. Ik zag destijds wel posters over deze film bij Pathe Buitenhof hangen, maar op één of andere manier was het er helaas nog niet van gekomen om deze goed ontvangen productie te zien. Nu ik zag dat de film op netflix stond gingen mijn vriendin en ik er eens goed voor zitten.
“You got a good-guy heart. You can’t do shit about it, that’s just who you are. You’re a hero. “
Zak (Zack Gottsagen) is een jongeman met downsyndroom voor wie geen andere passende begeleiding mogelijk leek dan een bejaardentehuis. Tussen al deze oudere mensen is hij niet op zijn plek, en hij droomt ervan te ontsnappen om zijn droom na te jagen: professioneel worstelaar worden. Avond aan avond draait hij een video over zijn idool Salt Water Redneck (Thomas Haden Church), een worstelaar met een worstelschool. Zak’s kamergenoot Carl (Bruce Dern) helpt hem ontsnappen, en daarmee begint voor Zak een ware odyssee. Onderweg wordt hij opgepikt door visser Tyler (Shia LaBeouf), die na de dood van zijn broer is afgegleden en zwaar in de problemen zit. De twee vervolgen samen hun weg en er ontstaat een vriendschap. Ondertussen probeert Zak’s verzoger Eleanor (Dakota Johnson) hem te vinden voor dit avontuur slecht afloopt.
Op een derde van de film is er een toevallige ontmoeting tussen Tyler en Eleanor, waarbij Tyler de queeste van Zak vergelijkt met Mark Twain’s verhaal Huckleberry Finn. En zo zou je deze film ook kunnen zien. Twee beschadigde mannen op een vlot die de wateren van Amerika afzakken opzoek naar een beter leven. Eleanor lijkt niet zo beschadigt, maar heeft ook haar eigen twijfels en demonen. De film wordt dan ook vergeleken met een fabel die hier en daar grenst aan magisch realisme. Desondanks voelt het allemaal ook uiterst aards aan. De plakkerige natte t-shirts, de gammele oude bootjes, het zand op het strand waar ze een dutje doen, dit is de gewone wereld en geen Hollywood set. We zien een deel van Amerika zoals het gewoon is: vervallen, roestig en achteraf. De beelden en de muziek complementeren elkaar op dat gebied fantastisch.
De laatste jaren is er veel te doen rond het neerzetten van mensen met een beperking door acteurs zonder diezelfde beperking. Vaak vond ik deze discussie een beetje gezeur. Als er geen geschikte acteur met een gegeven beperking voor handen is, wat is dan het probleem om een mens te laten acteren dat hij of zij deze beperking heeft? Het gaat om een rol. De acteur is niet de persoon die hij neerzet tenslotte. Maar als Zack Gottsagen bezig zie denk ik wel; hoe hard doen castingbureaus hun best om bepaalde mensen te vinden? Zack volgde in het echte leven een zomerkamp voor acteurs met een beperking en sprak daar tegen regisseurs Tyler Nilson en Michael Schwartz zijn verlangen uit om acteur te worden. Dit verlangen werd een script, waarin fictieve Zak worstelaar wil worden. Maar zoals een worstelaar in de film gromt: “This ain’t the make a wish foundation“. Zowel de echte Zack als de fictieve Zak werken hard om serieus genomen te worden in hun professie.
Shia LaBeouf is een acteur die de laatste jaren door zijn strapatsen een rafelrandje had opgelopen. Labeouf streek door zijn aan waanzin grenzende dedicatie aan methodacting in het verleden veel collega’s tegen de haren in, en ook in het dagelijks leven waren er genoeg vreemde randzaken die zijn carrière niet altijd hielpen. In deze film zet hij een mooie rol neer waar meerdere lagen in zitten. Een gefrustreerde, gedesillusioneerde jongeman, een boze en impulsieve dwaas en een warme en humoristische broederlijke beschermengel. Het gegeven dat twee beschadigde mensen elkaar helpen zagen we wel vaker in films, maar de band tussen Tyler en Zak voelt oprecht en de geleidelijke opbouw zorgt ervoor dat het allemaal niet geforceerd oogt. Wat dat betreft had ik wellicht iets meer tijd willen zien voor de rol van Dakota Johnson. Haar motivaties komen wel wat naar voren, maar hebben niet diezelfde diepgang. Ze maakt het meeste van de schermtijd die ze heeft. Maar wellicht hoeft niet alles uitgespeld te worden. De duur van deze film, anderhalf uur, past namelijk ook perfect bij het verhaal. Te vaak zien we dat mooie films nodeloos uitgerekt worden tot een te lange speelduur.
Conclusie:
Destijds was deze film een klein onopgemerkt succes. Het naar huidige maatstaven bescheiden budget van 6 miljoen werd ruimschoots terugverdient met 23 miljoen dollar. In tijden dat filmproducenten alleen maar bezig lijken met hoge budgetten en miljarden winsten voor grote franchises is dat ook wel eens een verademing. Gottsagen, Labeouf en Johnson zijn een mooi trio op zoek naar zichzelf, en het voelde goed om die tocht als kijker mee te mogen maken. Hopelijk krijgt deze film nu hij op Netflix staat meer fans, de sympathieke productie verdient dat zeker.
Be the first to comment