Ik kan echt genieten van “larger than life” macho (met een vleugje zelfspot) filmhelden zoals James Bond en Indiana Jones. Ik vind het soms heerlijk om me even onder te dompelen in een ouderwets filmavontuur dat enige suspension of disbelief van me vraagt. Ik ben qua popcultuur ook hevig beïnvloed door de jaren ’80, een tijd die veel filmmakers lijken aan te grijpen om ons een flinke portie nostalgie door de strot te duwen. Top Gun: Maverick lijkt dan ook voor mij gemaakt. Daarin ben ik niet heel uniek, ik denk dat veel mensen dit zo ervaren.
“Come on, Mav, do some of that pilot shit!”
De tijd heeft sinds de ‘80’s avonturen van Pete “Maverick” Mitchell (Tom Cruise) niet stil gestaan. De F14 Tomcat straaljagers zijn inmiddels ouderwets en met pensioen. Maverick is een testpiloot die experimentele toestellen naar het randje van hun mogelijkheden wil pushen. Zijn autoriteitsproblemen hebben regelmatig in de problemen gebracht, maar zijn vriendschap met oud collega admiraal Tom “Iceman” Kazinsky (Val Kilmer) zorgde ervoor dat hij nooit geschorst werd. Onverwacht krijgt Maverick een oproep om zich te melden bij Top Gun, de vliegeniersopleiding waar alleen de beste gevechtspiloten een plek krijgen. Hij moet een nieuwe generatie trainen voor een gevaarlijk missie. Één van de piloten is Bradley “Rooster” Bradshaw (Miles Teller), de zoon van Mavericks overleden vriend en collega Goose.
Star Wars, The Matrix, Indiana Jones, Disney klassiekers… Niks lijkt tegenwoordig veilig voor een prequel, sequel, reboot of remake. Filmstudio’s proberen ons met een gezonde dosis nostalgie weer terug naar de zalen te lokken. Soms heeft dat desastreuze gevolgen. Ineens worden we gedwongen om door nieuwe ogen naar onze helden van weleer te kijken. Bij Star Wars wilde ik helemaal niet weten dat Luke, Leia en Han na de triomf in Return of the Jedi zulke nare levens zouden krijgen. En ik hoef Luke Skywalker, de jonge held uit de originele films niet als oude man in een depressie op een eilandje te zien. Een nieuwe generatie filmmakers hoeft mijn helden van weleer niet af te breken tot gewone mensen. Ik was voor Top Gun: Maverick dan ook erg bang dat de film zoiets zou gaan doen: het macho bravoure van de 80’s klassieker onder een vergrootglas leggen, en de film politiek correct naar hedendaagse standaard maken.
Gelukkig is Maverick nog steeds dezelfde arrogante talentvolle hotshot met het hart van goud die hij vroeger was. Het doel van deze sequel is niet om hem te vermenselijken en te laten zien dat zijn vroegere heldendaden niet meer van deze tijd zijn. Dat wil niet zeggen dat de tijden niet veranderd zijn. Onder de nieuwe piloten bevindt zich een getalenteerde dame en een meer diverse cast dan de jaren ’80 versie. Maar het voelt niet zo geforceerd aan zoals momenteel met veel Marvel-producties het geval is. Het wordt niet extra benadrukt of opgehemeld, het is gewoon zo. Natuurlijk zal er voor velen altijd wat te wensen over blijven.
We kunnen ingaan op de dramatische momenten tussen Maverick en Rooster, en hoe Cruise en Teller hier een gezicht aan geven. Het achtergrond verhaal is solide, maar vooral een handige kapstok voor de actiescènes. En die zijn er! De trainingssessies zijn afwisselend spannend, humoristisch en dan weer echt “puntje van je stoel nagelbijtend”. En dat is waar we voor gaan. De meeste plotontwikkelingen kunnen we redelijk uittekenen, maar de weg er naar toe is heerlijk. Met name de scene waarin Tom Cruise tegen de wil van zijn superieuren laat zien dat de “onmogelijke missie” mogelijk is maakt een gang naar het witte doek een must.
Tom Cruise wordt wel eens één van de laatste grote filmsterren genoemd, en als Maverick maakt hij dat meer dan waar. Alles aan deze acteur is wat het sterrendom nodig heeft: een beetje gek, zeer gedreven, professioneel en ietwat geheimzinnig. Hij draagt deze film, maar geeft ook anderen de kans om te shinen. Een mooie bijrol is daarbij weggelegd voor Glen Powell als de Jake “Hangman” Seresin, die af en toe de scenes weet te stelen met zijn amusant irritante arrogantie. Jennifer Connelly heeft in deze film de ietwat ondankbare rol van love interest en klankbord voor Maverick. Niet haar meest diepgaande rol, maar ze is een topactrice waardoor je meer van haar karakter in de film wil zien.
Conclusie:
De laatste jaren leek het actiegenre eigenlijk helemaal overgenomen door superheldenfilms. Het fijn om weer eens een blockbuster film in de bios te zien die niet Marvel of DC is, en de kijker toch weet te pakken. In deze tijden van franchises aan de ene en streaming exclusives aan de andere kant mis ik dit type film wel eens: kaskrakers die met liefde gemaakt worden zonder dat ze meteen een cinematic universe moeten opzetten of liefdeloos in een hoekje op Netflix belanden. Ik kan over deze film alleen nog maar zeggen: “hop, hop, naar de bioscoop!”
Be the first to comment