Het kiezen van een Netflix-serie is altijd een beetje lastig. Waar ga je op af? Ik heb een paar keer de Volkskrant erbij gepakt, maar nadat ze me van harte de serie Dirty Lines hadden aangeraden liep mijn vertrouwen in de krant een deukje op. Netflix eigen beschrijvingen zijn vaak zo onduidelijk, dus uiteindelijk is het toch een beetje een boek beoordelen op de cover. Ik ben een redelijke fan van acteurs Stanley Tucci en David Tennant, dus uiteindelijk kozen we voor deze miniserie op basis van hun aanwezigheid.
“Het is allemaal zo vergezocht en kneuterig dat ik, ondanks het leuke begin, mijn aandacht voor de serie volledig verloor.”
Voormalig rechtendocent Jefferson Grieff (Stanley Tucci) zit in de dodencel voor de moord op zijn vrouw. Hij geeft advies over cold cases. Daarvoor heeft hij zo zijn eigen excentrieke voorwaarden. Ondertussen komt priester Harry Watling (David Tennant) in een lastig parket. Edgar, één van zijn parochianen doet een wanhopig beroep op hem, of hij alsjeblieft een USB-stick met daarop diens porno wil bewaren. Hij is namelijk als de dood dat zijn streng gelovige moeder de stick zal vinden en hem zal straffen. Met gezonde tegenzin doet Harry dit. De stick komt vervolgens bij hem thuis in handen van de bijlesdocente van zijn zoon. De stick blijkt kinderporno te bevatten, en Janice denkt dat Harry’s zoon deze afbeeldingen heeft gedownload. Harry probeert de situatie te redden, maar maakt alles alleen maar erger. De paden van Grieff, Harry en Janice kruisen elkaar op onverwachte wijze.
Deze serie heeft een hoop waar ik van te voren wel interesse in had. Een mysterie, een prima cast, en een schrijver wiens werk ik enorm waardeer. Steven Moffat schreef ooit de enorm grappige sitcom Coupling, een serie die ik tot op de dag van vandaag af en toe weer kijk. Ook zijn werk voor Doctor Who en Sherlock leverde hem veel succes op. Vanaf het eerste begin lijkt ook Inside Man spekkie naar mijn bekkie. De dialogen zijn geestig en gevat, en er zitten een paar inventieve momenten in. Tot de gebeurtenis waar deze mini-serie voor een groot deel op gaat draaien.
Als ik namelijk ergens een hekel aan heb zijn het series die steunen op een makkelijk op te lossen of totaal onlogisch misverstand. Dat begint al met de reden waarom Janice de USB stick in haar handen krijgt. Haar internet werkt niet, Harry’s zoon ziet een USB stick liggen en geeft die aan haar. Wat één met het ander te maken heeft wordt niet helemaal duidelijk. Vervolgens gebruikt ze de stick… geen idee waarvoor… en opent ze de files er op. Ook daar is niet een directe reden voor. Maar laten we aannemen dat Edgar de files heel suggestieve namen mee gaf of de plaatjes in de preview hun duistere geheim al prijs gaven. Janice denkt dat de stick van Harry’s zoon is.
Harry wil begrijpelijker wijs niet dat zijn zoon onschuldig van kinderporno wordt verdacht. Maar in plaats van de waarheid komt hij met alleen maar doorzichtige leugens. Ik merkte dat ik me enorm opvrat over de stupiditeit van dit alles. De reden dat iemand zijn porno bij een priester probeert te verstoppen is raar. Dat de priester deze stick aanneemt is nog raarder. Dat de stick gebruikt wordt voor een niet functionerende computer is ook vrij onlogisch. Dat de priester niet uitlegt hoe de vork in de steel zit is helemaal onzinnig.
Vervolgens komt het tot een vreemd en kolderiek handgemeen tussen Janice en Harry. Dit is allemaal zo kneuterig dat je begint te twijfelen aan de insteek van deze serie. Is het een komedie of thriller? Het is allemaal zo vergezocht en kneuterig dat ik, ondanks het leuke begin, mijn aandacht voor de serie volledig verloor. Het kostte me moeite de aflevering af te kijken. Sindsdien heb ik de recensies over deze serie bekeken, en die zijn middelmatig tot gematigd positief. Ik kon me er helaas niet meer toe zetten om verder te kijken. Harry is zo totaal onnodig in de problemen geraakt en sommige zaken in de serie zijn zo onlogisch dat het me teveel kost om enige suspense of disbelief tevoorschijn te toveren. Gemiste kans.
Be the first to comment