De scholen zijn weer begonnen. Mijn schooltijd ligt al weer lang achter me, maar wie denkt er niet terug aan de tijd dat je met zorg een agenda uitkoos en je boeken moest kaften? Tegenwoordig doen middelbare scholieren dat niet meer, en ook de ouderwetse lederen studiecontainer is niet meer van deze tijd. Zelfs mijn favoriete high-school films komen uit een andere tijd. Mean Girls is zo’n film, eentje die ik tijdens mijn opleiding docent Geschiedenis een keer gebruikte om over de (toen) hedendaagse leerling te praten. Het gaat hier om een bewerking van het boek Queen Bees and Wannabes door Tina Fey.
“Get in loser, we’re going shopping.”
Tienersterretjes had je de rond de eeuwwisseling meer dan genoeg. Aan het rijtje Hilary Duff, Jessica Alba, Amanda Bynes en Mandy Moore konden we moeiteloos ook Lindsay Lohan toevoegen. Een ‘cute’ tienermeisje dat net als haar genregenoten enkele films om zich heen geschreven kreeg met de diepgang van een plas water. Toch deden de Amerikaanse media (en Dr. Phil) het voorkomen alsof Mean Girls meer was dan zomaar een tienerkomedie. Het boek dat de basis was voor deze film is aan me voorbij gegaan, maar Mean Girls zeker niet. Veel van mijn generatiegenoten quoten deze film nog graag. YOU CAN’T SIT WITH US!!!
Mean Girls gaat voor een groot deel over de hokjesgeest in Amerikaanse high schools. Je hebt de nerds, sportfanaten, modepoppetjes, hiphoppers en hangjongeren die het leven op school tot een ware jungle maken. Cady (Lohan) komt werkelijk uit de jungle. Na jaren met haar ouders in Afrika te hebben geleefd, gaat ze nu voor het eerste naar een Amerikaanse school. Daar ontmoet ze al snel twee vrienden die tot het altogroepje behoren. Als de ‘Plastics’ (modepoppetjes met een hoog Paris Hilton-gehalte) Cady ook willen opnemen in hun groep sporen Cady’s vrienden haar aan deze uitnodiging aan te nemen. Met Cady als spion kunnen de alto’s eindelijk bevestigd zien hoe suf en stereotype de Plastics zijn. Dat is althans het plan, maar Cady raakt al snel in de ban van de leidster van de Plastics, Regina (Rachel McAdams). Als Cady dan ook nog eens verliefd wordt op Regina’s ex is de boot aan.
Het zitten in een zaal vol irritante pubertjes gaf me destijds een aardige connectie naar de film. Iedereen die denkt dat de situatie in Mean Girls typisch Amerikaans is heeft het goed mis. Alleen al in de bioscoopzaal kon je diverse groepjes onderscheiden. De stoere jongensgroep, de giebelmeiden, de jongens die maar geen date kunnen krijgen (zitten vaak vooraan omdat de stoere jongens de plekken in het midden van de zaal hebben) en de Plastics van de bioscoop, barbie-meisjes die door totale desinteresse te veinzen de aandacht hebben getrokken van de stoere jongens. Popcorn vloog door de zaal, er werd geschopt tegen de rug van mijn stoel, één jochie probeerde ondanks zijn 15 jaar een biertje te kopen. Ik merkte dat ik op afstand de oudste in de zaal was, en voelde me een gezonde ouwe lul. De connectie tussen het publiek en de film zal mijn bioscoopgenoten totaal zijn ontgaan, elk groepje was geheel met zichzelf bezig. Net als in Mean Girls.
Mean Girls heeft een aardig gegeven en probeert ook nog iets extra’s te geven door gedoseerde bizarre humor. Met name de directeur van de school doet nogal eens een rare of onaangepaste uitspraak. Zo probeert hij een lerares gewoon voor de klas te versieren, en kijkt hij ook nog even heel casual naar de inhoud van haar (per ongeluk) nat geworden t-shirtje. Niet omdat hij een doorsnee smeerlap is, maar meer omdat hij zich geen houding kan geven qua persoonlijk contact. Deze bizarre humor is op zich een benijdenswaardige poging, maar het gros van de grappen en de grote verhaallijn grijpen toch terug naar de clichés van het genre. Het gegeven van de film is op zich best interessant, maar echt diep gaat de film nooit. Het levenslesje van de film wordt er dik op gesmeerd; kijk uit dat je onbewust niet wordt waar je eigenlijk een hekel aan hebt. Zelfs een obligate eindspeech aan het einde van de film, waarin Cady alle misverstanden en kreukels glad kan strijken, ontbreekt niet.
De cast is weet de toon van de film goed neer te zetten, maar het zijn vooral Rachel McAdams en Amanda Seyfried die eruit springen. Niet voor niets nam hun carrière na deze film ook een vlucht. Lindsay Lohan kenden we destijds eigenlijk vooral van Freaky Friday, en ook zij leek aan de vooravond van een mooie carrière te staan. Ze beschikte over het juiste ‘Girl-next-door’-gehalte, maar later in de film gaat haar rol als één van de plastics haar ook prima af. We weten inmiddels dat het allemaal ietsje anders is gelopen. Heel wat plastische chirurgie en schandalen verder is van haar carrière helaas niet veel meer over. Mean Girls kunnen we zien als het hoogtepunt in haar filmloopbaan.
Conclusie:
Mean Girls is gewoon een superleuke tienerkomedie die zelfs voor een wat ouder publiek en hedendaagse jongeren nog te verteren valt. Dat laatste is op zichzelf al een flink compliment, want voor de meeste genregenoten gaat dat niet op. Het gegeven van de film is leuk, maar niet nieuw. Eigenlijk drong de vergelijking met Clueless zich behoorlijk op. Die film was net even wat beter en origineler wat mij betreft. Dit neemt niet weg dat Mean Girls een prima film is waarbij de vele quotes mij en mijn generatie genoten nog steeds een twinkeling in de ogen bezorgen.
Be the first to comment