Het kijken van Netflix-series associeer ik altijd een beetje met het stereotype “getormenteerde detective en lugubere moorden” genre. Mijn vriendin en ik verslonden Marcella, Young Wallander, Kastanjemanden, Mindhunter en… Luther. Deze BBC serie met Idris Elba begon intrigerend: Luther was een gedreven politie-inspecteur die zich vaak beter kon inleven in de criminelen die hij opjoeg, dan in de mensen om hem heen. Vijf seizoenen later besloot men van format te veranderen: geen serie meer, maar een heuse speelfilm.
“This isn’t a case of wrong place at the wrong time, is it? Someone wanted him here.”
Rijke beurshandelaar en seriemoordenaar David Robey (Andy Serkis) chanteert en ontvoert de jonge schoonmaker Callum Aldrich. DCI John Luther (Idris Alba) wordt op de zaak gezet en belooft Callums moeder, Corrine, dat hij haar zoon zal vinden. Bezorgd over zijn betrokkenheid, graaft Robey vuil op over schimmige methodes die Luther erop nahield als politieagent. Met succes, Luther wordt (in combinatie met de gevolgen van het einde van seizoen 5) ontslagen, vervolgd en gevangengezet. Robey gaat echter verder, en begint Luther in zijn cel uit te dagen met geluidsfragmenten van zijn slachtoffers. Luther besluit te ontsnappen en te gaan jagen op Robey. Hiermee bezorgt hij hoofdinspecteur Odette Raine (Cynthia Erivo) een probleem: een prominente gevangene op de vlucht in combinatie met de jacht op een seriemoordenaar. Ze betrekt Luthers oud-collega en vriend Schenk (Dermot Crowley) bij de zaak.
Het begrip “seizoen” vond ik bij Luther altijd wat discutabel. Seizoen 4 duurde bijvoorbeeld maar twee afleveringen, dat is al praktisch een speelfilm. Na mate de seizoenen vorderden werden de acties van Luther steeds twijfelachtiger en vergezocht. Met name zijn relatie met moordenares Alice was diep in moreel donkergrijs gebied. Het is moeilijk om bij series een “jumping the Shark” moment aan te wijzen, maar tegen het einde van seizoen vijf vond ik dat de serie zijn beste kruit wel had verschoten. Misschien dat een film weer wat leven in het karakter kon blazen, want het einde van het vijfde seizoen was ook alles behalve bevredigend.
Helaas gaat het al vrij snel mis. Moordenaar Robey is een totale freak die totaal nodeloos ingewikkelde plannen bedenkt om de aandacht van de politie en Luther te krijgen. Later blijkt dat hij gewone mensen dwingt tot buitengewone en soms gruwelijke daden door te dreigen met het vrijgeven van pijnlijke privé informatie. Dit had op zichzelf een interessant psychologisch gegeven kunnen zijn, hoe ver gaan gewone mensen om hun reputatie te beschermen. Helaas heeft het plot al snel de ene na de andere ongeloofwaardige en onlogische actie. Als Robey iets rustiger en subtieler te werk was gegaan zat Luther gewoon in de gevangenis en had hij nog jaren kunnen doorgaan met zijn nare lustmoorden.
Conclusie:
Wat wel werkt is het creepy sfeertje waar de serie ook al om bekend stond. Er zitten ontegenzeggelijk spannende momenten in deze film, en het is allemaal absoluut onderhoudend. Het is alleen alsof men dacht dat het voor een film allemaal iets grootser en spectaculairder moet. Waarom locaties is afgelegen gebieden in Noorwegen? Films als Seven bewezen dat thrillers prima passen in de jungle die de grote stad heet. Het plot is dus vrij onzinnig, maar heb je gewoon zin in een onderhoudende avond met de eeuwig grimmige Idris Alba als Luther? Dan is het an sich zeker vermakelijk. Maar kijk de eerste twee seizoenen en je weet dat het zoveel beter kan.
Be the first to comment