Even een nieuwe categorie. De afgelopen jaren heb ik door kinderen wat minder tijd gekregen om steeds weer naar de bioscoop te gaan. Tijd die ik met liefde opgeef. Hierdoor zie ik een film steeds vaker pas op het moment dat hij uitkomt op een streamingservice. Daarom deze categorie: Alsnog gezien. Mochten jullie suggesties hebben, dan hou ik me aanbevolen. Voor nu een recensie over de boekverfilming Where the Crawdads sing.
“No, I never hated them. They hated me. They laughed at me. They left me. They harassed me. They attacked me. You want me to beg for my life? I don’t have it in me. I won’t. I will not offer myself up. They can make their decision. But they’re not deciding anything about me. It’s them. They’re judging themselves.”
Kya Clark (Daisy Edgar-Jones) is een jonge meid die gedurende haar jeugd in de steek gelaten werd door haar familie. Bij de de inwoners van Barkley Cove staat ze ook wel bekend als de Marsh Girl. Where the Crawdads Sing is een coming-of-age-verhaal van een jong meisje dat in de jaren vijftig is opgegroeid in de moerassen van het zuiden. Wanneer de sportheld van de middelbare school dood wordt aangetroffen richt de verdenking zich al snel op de excentrieke Kya.
Vorig jaar had ik deze film gemist in de bioscoop, dus nu maar ingehaald via Netflix. Mijn vriendin had onlangs het gelijknamige boek van Delia Owens gelezen en was erg onder de indruk. Helaas schiet de verfilming op enkele cruciale onderdelen te kort. Het boek schetste prachtige momenten in de natuur, liet de lezer nadenken over de maatschappij en nam ons mee in de eenzaamheid van de door iedereen verlaten protagonist. Verder werden parallellen gelegd tussen primair ethologisch gedrag van dieren en dat van mensen. Je leeft mee met een jong meisje dat in haar eentje weet te overleven in de natuur.
De film focust zich meer op de tragedie van een verlaten meisje Kya en de twee mannen die ze toelaat in haar leven. Één van hen wordt dood teruggevonden, en de verdenking komt al snel bij Kya te liggen. Daaruit ontstaat een soort Nicholas Sparks achtige vertelling waar de fans van het boek vast niet tevreden over zullen zijn. Regisseuse Olivia Newman maakt van de film een romantisch rechtbankdrama, en dat is toch een gemiste kans.
Conclusie:
Is de film slecht? Nee, maar het had zoveel meer kunnen zijn. Voor de neutrale kijker is het wellicht allemaal onderhoudend genoeg. Ik had het boek niet gelezen, maar ik voelde dat er hier en daar belangrijke momenten werden overgeslagen. Voor een filmavondje op de bank was dit prima geschikt, maar toch blijft de gedachte hangen dat dit in de hand van een meer gedurfde regisseur zoveel beter had kunnen zijn.
Be the first to comment