Het is weer zover: SuperBowl tijd. Okay, niemand interesseert het in ons landje ook maar ene zier, maar ik heb via films en games door de jaren heen een soft-spot gekregen voor Football Americano. Films die bij deze sport direct in me opkomen zijn Jerry Maguire, Any Given Sunday, Remember the Titans, Rudy, Draft Day, The Replacements en… Wildcats, deze bijna vergeten Goldie Hawn film uit 1986.
“Just remember; you can’t win a pissing contest with a prick.”
Goldie Hawn is Molly, een gymjuf, gescheiden moeder en Football-kenner die graag een team wil coachen op de school waar ze werkt. Als vrouw ziet niemand haar in het mannenwereldje voor vol aan. Ze krijgt toch haar kans: een school in een achterstandswijk heeft een coachingsplek beschikbaar. Het zootje ongeregeld van de kansloze ploeg ziet een vrouwelijke coach totaal niet zitten. Aanvankelijk doen ze er alles aan om haar weg te pesten. Aangezien ze de meeste wedstrijden ook kansloos verliezen is er dus werk aan de winkel.
Deze film met werd destijds uitgezonden door Veronica tijdens de Meimaand Filmmaand, en het is één van de eerste films die ik opnam op onze videorecorder. Daardoor hebben ik en mijn zussen hem wellicht een keer of twintig gezien, en begon ik ook iets van deze sport te begrijpen, in elk geval de meest elementaire spelregels. Omdat het toch alweer een jaar of dertig geleden was dat ik deze film zag heb ik ‘m er weer eens bij gepakt. Grappig hoe dat werkt, ik kende heel veel dialogen (waar ik al jaren niet meer aan had gedacht) nog uit mijn hoofd. En hoewel er vast naar hedendaagse moraal weer genoeg op de film aan te merken zal zijn werkt het nog steeds prima.
De cast is verrassend goed. Goldie Hawn is het humoristische en dramatische middelpunt van de film. De jaren 80 waren voor haar carrière een hoogtepunt. Maar onder haar jeugdige spelers herkennen we ook wat namen die toen nog in opmars waren: Wesley Snipes en Woody Harrelson bijvoorbeeld, die later samen zouden opdraven voor White Men Can’t Jump. Ook LL Cool J zien we nog even voorbij komen. Bekende karakter acteur Bruce McGill heeft een vermakelijke rol als Molly’s uiterst vervelende, seksistische en arrogante collega.
Conclusie:
Natuurlijk, echt verrassend is dit underdogverhaal allerminst. De spelers drijven Molly tot het uiterste, het thuisfront schreeuwt om aandacht, haar ex-man wil voogdij over de kinderen en collega’s maken haar belachelijk. Natuurlijk is er een belangrijk keerpunt waar Molly de jongens voor haar zaak weet te winnen. Er volgen een paar trainingsmontages, en langzamerhand beginnen de Wildcats te winnen. Uiteindelijk is er NATUURLIJK een finale waar de tegenstander gecoacht wordt door een arrogante collega van Molly. Voorspelbaar… en heerlijk. De film is ook nu nog het aanzien waard. Al is het alleen maar om Goldie Hawn te zien op het toppunt van haar roem.
Be the first to comment