Over de exclusieve films die Netflix met enige regelmaat uitbrengt ben ik altijd vrij kritisch, maar qua series valt er genoeg te genieten op de streamingservice. Mijn vriendin en ik waren net aan een nieuwe serie toe, en we hadden nog geen keuze kunnen maken. Van enkele vrienden kreeg ik deze vakantie The Diplomat aangeraden. Keri Russell had ik sinds haar serie The Americans niet meer gezien, en het was tijd om mijn 90s crush weer eens te bewonderen.
“How is this a sixteen hundred dollar piece of clothing? It doesn’t even have pockets!”
Midden in een internationale crisis krijgt Kate Wyler (Keri Russell), een carrièrediplomaat met veel contacten in crisisgebieden, een belangrijke baan waarvoor ze op papier niet de geschikte kandidaat is, Amerikaanse ambassadeur in Groot-Brittannië. De logische kandidaat was niemand minder dan haar echtgenoot Hal (Rufus Sewell). Deze heeft echter op teveel politieke tenen gestaan. Zonder dat ze het weet is Kate namelijk een kandidaat voor het vicepresidentschap, en de ambassadeursopdracht is een soort test. Maar wat vooral een ceremonieel baantje had moeten worden verandert in een diplomatiek schaakspel als een Brits fregat onder vuur wordt genomen door vijanden van de VS. Ineens moet Kate twee zaken tegelijk aanpakken: de internationale status quo, en de staat van haar afbrokkelende huwelijk.
Keri Russell is een vermakelijke combi van losgeslagen energie en vermoeide irritatie. Dat laatste komt vooral door haar echtgenoot Hal (een mooie rol voor Rufus Sewell) die haar als gehaaide politieke opportunist goed tegenspel geeft. Rufus Sewell lijkt gemaakt voor rollen waar hij de douchebag speelt waar de andere personages toch niet omheen lijken te kunnen. Russell en Sewell zetten goed neer waarom hun karakters kennelijk niet zonder maar ook niet met elkaar door een deur lijken te kunnen. Ato Essandoh is in vorm als Russell’s persoonlijke assistent die haar energie in goede banen probeert te leiden. De heerlijk gereserveerde David Gyasi geeft gestalte aan Dennison, de Britse minister van buitenlandse zaken die te maken krijgt met Kate’s wervelwind diplomatie.
De serie zet de diplomatieke problemen begrijpelijk neer. Je hoeft geen geopolitieke allesweter te zijn om het hoe en waarom van de acties te kunnen volgen. Even geloofwaardig is het niet altijd, maar zeker onderhoudend en spannend. Russel en Sewell zorgen op onverwachte momenten voor comic relief. De dialogen zijn geestig, vlot en houden de kijker bij de les. Schrijfster Debora Cahn schreef eerder mee aan West Wing, Homeland, en dat is te merken. En met Russell heeft de serie goud in handen, ze draagt de serie met gemak.
Conclusie:
The Diplomat stond al een tijdje op mijn lijstje, en in drie avonden waren mijn vriendin en ik door de acht afleveringen heen. Dat is op zichzelf al een compliment; wij kijken zelden drie afleveringen op een avond, maar deze serie had voor ons een hoog “nog eentje dan” gehalte. The Diplomat gaat over twee diplomatieke fronten: de relatiesfeer en geopolitieke ontwikkelingen. Beide thema’s worden vermakelijk behandelt. De serie heeft vaart, humor en is een heerlijke aanrader.
Be the first to comment