In de jaren ’80 en ’90 was Jean Claude van Damme een grote naam in het actiegenre. The Muscles from Brussels scoorde een flink aantal hitjes, al was het vaak ‘direct naar video’ werk. Hij had zelfs een bijrolletje in FRIENDS als… zichzelf. Hoewel zijn films meestal worden gezien als actie-pulp of cult zijn er toch een paar films die ook vandaag de dag nog de moeite van het kijken waard zijn. Een bloemlezing van zijn carrière.
No Retreat No Surrender (1985)
In deze film leren we dat er kennelijk misdaadorganisaties bestaan die geld zien in het overnemen van vechtscholen als dekmantel. Om hun kwade bedoelingen te onderstrepen hebben ze Ivan (een vroege rol van Van Damme) tot hun beschikking. Natuurlijk dient deze gemene man door de held van dit verhaaltje verslagen te worden. Deze film is qua synopsis te ridicuul voor woorden, en hoofdrolspeler Kurt McKinney is gênant slecht. De film is hier en daar leuk omdat Van Damme als lekker aangedikte schurk een paar prima vechtscènes heeft. Zonder hem zou niemand er meer naar omkijken.
Bloodsport (1988)
Deze JCVD film is een absolute “guilty pleasure” voor me. Alle stereotypen over mystieke Aziatische vechttoernooien worden hier ineen gegoten, en vormen hier voorspelbare, maar er lekker dik op liggende, martial arts kitsch. Van Damme laat zijn fysieke kunsten zien en Bolo Yeung is een imponerende bad guy. Echt zo’n film waarbij ik blijf hangen als hij weer op tv voorbij komt.
Kickboxer (1989)
Nee, dit is op geen enkele manier een verrassende, originele of goede film. Maar het is wel JCVD-kitch op zijn best. De scriptschrijvers laten geen mogelijkheid onbenut om te laten zien wat voor verschrikkelijke schurk Tong-Po (Michel Qissi) is, dus de finale waarin Jean Claude de kans krijgt om hem te grazen te nemen is bevredigend. En alleen al voor dat beroemde dansje moet je kijken.
Double Impact (1991)
Twee keer Van Damme voor de prijs van één? Koopje. Van Damme speelt een tweeling die gescheiden wordt nadat misdadigers hun ouders liquideren. Jaren later komen ze elkaar weer tegen en zal één en ander moeten worden rechtgezet. Recht toe recht aan actiefilmpje met op de juiste momenten wat comic relief. De vechtscenes zijn weer prima en JCVD krijgt uiteraard de kans zijn splits te etaleren.
Hard Target (1993)
Ahhh het matje, een onderdeel van de 90s haarstijlen waar we nooit genoeg om kunnen lachen. JCVD speelt in essentie in een remake van The Most Dangerous Game, een film uit 1932. Rijke stinkerds jagen op daklozen als sport. Maar natuurlijk hadden ze niet op Jean Claude gerekend. Door de mooie beelden van John Woo (zijn US debut) en de fraaie vechtscenes zat deze film lang in mijn hoofd als “best wel goed”. Toen ik ‘m onlangs weer keek viel het toch wat tegen.
Nowhere To Run (1993)
Een gevangene ontsnapt tijdens een transport en komt in aanraking met een vrouw en haar dotjes van kinderen. Die worden lastig gevallen door een lokale corrupte projectontwikkelaar en zijn trawanten. Je kan al vrij vlot het hele plot uittekenen. Een doorsnee actiefilm waarvan we er vroeger dertien in een dozijn huurden bij de lokale videotheek.
Street Fighter (1994)
Sommige films krijgen na een tijdje een cult following omdat ze zo slecht zijn dat het weer leuk is. Bij Street Fighter is dat, wat mij betreft, niet helemaal het geval. De film mikt op kitsch, maar schiet net tekort. Op de schurkenrol van Raul Julia na, en de ijskoude quote van Bison tegen Chun-Li (For you, the day Bison graced your village was the most important day of your life. But for me, it was Tuesday) is deze film gewoon zeer matig. Zelfs JCVD kon de film niet redden
Sudden Death (1995)
Er zijn meer dan genoeg Die Hard klonen. Steven Seagal maakte een aardige met Under Siege, en JCVD voegde Sudden Death aan dat rijtje toe. Het verhaaltje tart soms de logica, maar actie is entertaining, en van Damme laat wederom zien waarom hij in de 90s een gevierde actieheld was. Echt zo’n film voor een fijne vrijdagavond met je vriendenkring.
The Quest 1996
Met deze vechtfilm maakte JCVD in principe een nieuwe versie van Bloodsport, maar dan in een andere historische setting. De gevechten zien er gelikt uit, en de bijrol van Roger Moore zorgt voor de gewenste comic relief. Is het een goede film? Niet per se. Maar het levert precies het soort escapisme waar mijn beste vriend en ik naar op zoek waren als we tegen het weekend in de 90s naar de videotheek fietsten.
JCVD (2008)
Na zijn opkomst in de 80s en status als actieheld in de 90s zakte de roem van Van Damme in het nieuwe millennium weg. En toen was daar deze film, over de teloorgang van een actieheld die verzeild raakt in een bankoverval. Zijn rol in deze film geeft ons als kijker een kant van Van Damme die we niet eerder zagen: onzeker, bijna gebroken en vol zelfreflectie. Met een andere hoofdrolspeler zou deze film een mindere versie zijn van the Wrestler, maar de meta vergelijking met Van Damme’s eigen carrière maakt deze film een interessante belevenis.
Be the first to comment