Barbie

Greta Gerwig schrijft over hoe vrouwen volwassen worden. Je zag het al in Frances Ha (2012), in het sterke Little Women (2019) en dan nu in Barbie. Maar Barbie (Margot Robbie) is een eeuwig levende pop die nooit verandert – tot zij tijdens een kleurrijke choreografie op een feestje met haar vriendinnen opeens roept: “Do you guys ever think about dying?”

“To be honest, when I found out the patriarchy wasn’t just about horses, I lost interest.”

Er is iets mis met Barbie, en ze gaat op onderzoek uit. Tijdens haar vertrek uit Barbieland merkt ze snel dat ze een verstekeling achterin de auto heeft: Ken (Ryan Gosling). Ken is niets zonder Barbie, dus als Barbie weggaat, dan gaat hij mee. En zo vertrekken de poppen naar de echte mensenwereld. De film had hier ongetwijfeld langer kunnen blijven hangen om contrasten tussen realiteit en fantasie verder aan te stippen, maar schiet een interessantere en veel grappigere richting in: Ken ontdekt het patriarchaat, vindt het een bijzonder goed idee (al denkt Ken dat het op de één of andere manier iets met paarden te maken heeft) en gaat terug naar Barbieland om daar snel wat veranderingen door te voeren.

Het siert Gerwig dat ze samen met haar man Noah Baumbach een script in elkaar heeft weten te timmeren waar veel nuance inzit, helemaal omdat het onderwerp zich er nou niet echt toe leent. Ken is een sympathiek figuur, want in Barbieland stelt hij gewoon niet zo veel voor. “I’m just Ken” zingt hij in een poging om zichzelf moed in te spreken, “and I’m enough, and I’m good at doing stuff”) en Gosling speelt de onzekerheid als een komische en toch ook dramatische onderlaag, zowel de schurk als de antiheld, en is daarmee het komische hoogtepunt van de film. Robbie heeft de wat ondankbare taak om de schone lei van Barbie wat persoonlijkheid te geven, maar ze slaagt daar prima in. Ze is voornamelijk een voertuig voor andere personages (dat is natuurlijk een tikkeltje ironisch, gezien de thematiek).

Conclusie:
Meer omvangrijke rollen worden neergezet door America Ferrera, als een moeder die Barbie probeert te redden, en Ariana Greenblatt als haar dochter. Mooie bijrollen van Simu Liu (als een rivaal-Ken) en Michael Cera (als Allan, single edition pop) zorgen voor verdere hoogtepunten. Will Ferrell doet het prima als Mattel slechterik maar is uiteindelijk een bijzaak. De echte confrontatie die er al decennia aan zat te komen is natuurlijk tussen Barbie en Ken, en daar is de film ook op z’n sterkst: in deze film moet iedereen volwassen worden, maar vooral Ken. Een scherpe, vaak erg grappige comedy, prachtig verfilmd.