Ik ben geen binge watcher, maar voor deze serie heb ik toch even gewacht tot de meeste delen online stonden. De afgelopen maanden kwamen mijn vriendin en ik vast in de “stemming” door de voorgaande series opnieuw te bekijken. “Band of Brothers” en “The Pacific” zijn als serie van hoog niveau. In deze derde serie van Hanks en Spielberg komen de mannen van de luchtmacht in beeld, en dan specifiek de mannen die met de B17 bommenwerpers boven europa vlogen.
“You son of a bitch! You’re going to sit there and take it!”
Buck (Austin Butler) en Bucky (Callum Turner) zijn twee officieren van het 100ste Bombardment Group. Met hun B17 vliegende forten vliegen ze overdag tijdens gevaarlijke missies over Europa. De Amerikanen geloven in dagmissies omdat dit het zicht en de precisie vergoot. Hiermee zijn ze ook uiterst zichtbaar voor de Duitse jachtvliegtuigen, en zijn de verliezen hoog. De negen afleveringen tellende serie is gebaseerd op het boek Masters of the Air: America’s Bomber Boys Who Fought the Air War Against Nazi Germany van Donald L. Miller.
Als kind was ik helemaal gek van vliegtuigen uit de tweede wereldoorlog. Ik verslond de Biggles boekjes, en ging naar musea om de toestellen in het echt te zien. Een film over dit onderwerp die veel liefhebbers gezien hebben is “Memphis Belle”. Wat deze film en “Masters of the Air” goed doen is het in beeld brengen van de overlevingskansen. Elke crew moet 25 missies voltooien voor ze naar huis mogen. Maar ver boven Europa moeten de begeleidende geallieerde jagers terugkeren, en zijn de logge bommenwerpers overgeleverd aan luchtafweergeschut en golven van vijandige jachtvliegtuigen. Elke missie lijkt wel een soort Russisch Roulette. De gruwelijkheid van de luchtoorlog en de soms kansloze positie in zo’n bommenwerper komen genadeloos in beeld.
Minder tevreden ben ik over de uitwerking van de karakters. “Band of Brothers” besteedde bijvoorbeeld een hele aflevering aan een trainingskamp waar we de mannen goed leerden kennen. In MotA worden een paar personages tijdens een feestje geïntroduceerd, en daarna begint de chaos. Echt leren kennen doen we ze nooit. Het zorgt ervoor dat sommige mensen sterven zonder dat het de kijker echt raakt. Men had zich beter op 1 crew kunnen richten, en hun lotgevallen tijdens 25 missies voor de kijker in beeld brengen.
Het lijkt wel alsof het creëren en uitwerken van personages een beetje een haastklus aan het worden is vandaag de dag. Vergelijk bijvoorbeeld de psychische teloorgang van Buck uit BoB eens met de teloorgang van Bucky uit MotA. In BoB zien we dit proces al een aflevering of drie van te voren worden ingezet, en bouwt men het zorgvuldig op. In MotA is Bucky ineens chagrijnig en voor je het weet gaat hij over honkbal prevelen en raakt hij in een vechtpartij met zijn beste vriend. Karakters in films en series lijken tegenwoordig vooral ongeremd te reageren op een manier waar de scene, en niet de plotontwikkeling, om vraagt. Jammer.
Conclusie:
De emotionele kant van de serie blijft dus een beetje achter. Het ziet er verder fantastisch uit, het gevaar van de missies komt goed in beeld, en als liefhebber van vliegtuigen in dit tijdvak heb ik wel zitten genieten. De andere twee series toonden wel iets meer lef door ook aan Amerikaanse zijde negatieve kanten te belichten. Dat blijft hier toch achterwege. Geen bespiegelingen over de bombardementen op Dresden bijvoorbeeld. Desondanks vertelt de serie een hoop over een kant van de oorlog waar veel mensen weinig van weten. Niet op het niveau van de andere series, maar goed genoeg.
Be the first to comment