Dune was vorig jaar een succes bij critici en kijkers. Okay, qua inkomsten was het misschien geen Lord of the Rings of Marvel, maar er was in elk geval genoeg bijeen geharkt om een tweede film te rechtvaardigen. Mochten de inkomsten van deze film ook goed zijn, dan wil Denis Villeneuve dolgraag nog een derde film maken. Ik had onlangs nog snel deel één gekeken bij Pathe Thuis zodat ik goed beslagen ten ijs zo komen voor dit tweede deel.
“You of all people should know by now, there are no sides, Reverend Mother.”
Ik was niet super enthousiast over de eerste film. Zeker, Denis Villeneuve weet hoe je mooie en imposante beelden op het scherm moet zetten. Maar haal de film uit de cinema naar de gewone TV, en er bleef ineens weinig over qua verhaal en karakters waar ik iets voor moet gaan voelen. Verder vond ik de film langdradig, vol expositie en saai. Daarom stond ik gisteren bij het zien van dit tweede deel voor een uitdaging, want deze duurt gewoon nog wat langer. Het verhaal in deel twee komt de gemiddelde kijker bekend voor: Ik moest tijdens het kijken vaak aan Avatar en Dances With Wolves denken. Aangezien Dune als boek ouder is zullen we daar niet moeilijk over doen.
Het goede nieuws: dit tweede deel heeft minder expositie. We krijgen nu meer inzicht in wat karakters nou daadwerkelijk ervaren in plaats van informatiedump afgewisseld met actiescènes. Nadat het huis Atreides door de keizer en het huis Harkonnen is verraden leeft Paul (Timothée Chalamet) met zijn moeder tussen de mysterieuze Vrijmans, en probeert hun vertrouwen te winnen. De Vrijmans zijn verscheurd: een deel hoopt dat Paul een voorspelde messias is, maar de jongere generatie ziet in hem aanvankelijk niets meer dan een buitenstaander. Tussen Paul en vrijman Chani (Zendaya) bloeit iets moois op. Maar Paul’s moeder wil dat Paul zijn rol als messias op zich neemt.
Hoewel de emoties tussen Paul en Chani wat meer ruimte krijgen en de karakters sowieso nu wat centraler staan blijft het af en toe wat eendimensionaal. Er gebeuren zoveel zwaarwegende dingen, en de film neemt soms weinig de tijd om te laten zien wat dat met de mensen doet. Ook de schurken blijven (letterlijk) zwart-wit. Austin Butler geeft gestalte aan Feyd-Rautha, een psychopaat met ergens nog een soort van eergevoel. Zijn beweegredenen en motivaties zullen in de boeken ongetwijfeld interessant zijn, maar hier kunnen we er slechts naar gissen. De winnaar is ook hier weer het visuele spektakel.
Conclusie:
Tegen het eind blijven we zitten met een fenomenaal uitziende film die diepgang suggereert, maar lang niet altijd waarmaakt. Ook duurt hij langer dan noodzakelijk: bij de zoveelste grootse actiescène sloeg het voor mij een beetje dood. Dune Part Two is door de grootse beelden best een gang naar de bios waard, maar als de hype en de bioscoop achter ons zijn, dan blijft er een film over die inhoudelijk wat mager aanvoelt. Wel heb ik me zeker beter vermaakt dan bij deel één. Het temmen en berijden van een zandworm moet zeker op het grote doek gezien worden om ten volle te waarderen.
Be the first to comment