Ergens in de jaren ’90 was er ooit een achter de schermen docu over Foppe de Haan en Heerenveen. Als jonge voetbalfan had dit zeker mijn interesse, mede omdat dit geen geen gelikte show over een grote club was. Tegenwoordig kunnen F1 en voetbalfans hun vingers aflikken bij strakke Prime en Netflix docu’s over hun dure sport en bekende clubs. Daarom was Sunderland ‘Til I die een verademing: een heel andere insteek over een club die bij veel Nederlanders een stuk minder bekend zal zijn.
“If you’re with somebody surrounded by people that love them and even in their final moments they’re talking about Sunderland football club, about praying for the team and cheering the team on from the other side, this is so important in people’s lives and it’s going to be important in death as well.”
De eerste twee seizoenen over de tragische lotgevallen van de ooit grote voetbalclub Sunderland heb ik werkelijk verslonden. Seizoen 1 begon met als uitgangspunt de poging van de club om direct na de degradatie uit de Premier League weer terug te promoveren. Dat rampseizoen leverde fascinerende televisie op en resulteerde in een dramatische degradatie. De spelers, de supporters, de mensen achter de schermen, allemaal leefden ze voor de club. Hierdoor ging ik (en vele anderen) Sunderland wel elke week volgen.
Het tweede seizoen kwamen er twee nieuwe eigenaren die direct hun stempel wilden drukken. Dat leverde gênante momenten op die in The Office niet hadden misstaan. Het gaf ook een aardig inzicht in de wereld van voetbal transfers. De scene waarin de trainer de voorzitter op het hart drukt niet meer dan 1 miljoen voor Will Grigg te betalen (meer is hij echt niet waard), en de koop voor uiteindelijk ruim drie miljoen werd beklonken was ontluisterend en hilarisch. Ook dit seizoen wilde club direct promoveren, maar verloor het niet alleen een bekerfinale, maar ook een ultieme promotie play-off op het heilige Wembley. We lieten de serie achter ons met een diep gevoelde quote van een fan: “Why is it never us?”
Twee seizoenen ellende leken er op te wijzen dat de club niet meer zat te wachten op een derde seizoen. De serie verdween naar de achtergrond, maar ik bleef de club online wel volgen. Maar na twee middelmatige jaren in de derde divisie gloorde daar ineens weer promotie en kwam er alsnog een kort seizoen: drie afleveringen, waarschijnlijk om de serie een happy end te geven. En alsof de duvel er mee speelt, direct keerden de kansen en vielen de resultaten weer tegen. Ik zal het einde niet verraden, maar ook nu zijn deze drie afleveringen de moeite waard. De vrij jonge nieuwe voorzitter komt uitgebreid aan bod, en ook enkele fans uit de eerste twee seizoenen komen weer aan het woord. Wederom krijgen we een mooie inkijk in wat Sunderland voor hen betekend, en hoe diep de liefde gaat.
Conclusie:
Minder diepgaand en intens dan de eerste twee seizoenen? Zeker. We beginnen plompverloren midden in een seizoen, en je krijg duidelijk het gevoel dat er wat improvisatie en knip en plakwerk nodig was om drie volwaardige afleveringen te maken. Maar toch is dit weer heerlijke TV over een club waar mensen werken die je zoveel meer gunt. En na de ellende van de eerste twee seizoenen blijf je daarop hopen. De prachtige openingsmuziek blijft kippenvel bezorgen. Misschien toch nog een seizoen vier pretty please?
Be the first to comment