Het wil maar niet vlotten met het Spider-Man loze SpiderVerse van Sony. Middelmatigheid troef. Madame Web leek zelfs een dieptepunt: vele recensenten probeerden elkaar te overtroeven als het ging om het afkraken van deze film. Dakota Johnson en Sydney Sweeney namen vrij duidelijk afstand van de film, en tijdens filmevenementen werd de film publiekelijk belachelijk gemaakt. Mijn gedachte toen ik ging kijken: “hoe erg kan het zijn?”
“That man is Ezekiel Sims, he was in the Amazon with my mom when she was researching spiders right before she died.”
Madame Web werd door Sony aangeprezen aan superhelden thriller, maar is eigenlijk gewoon een origin-story. We bevinden ons in 2003. We volgen Cassandra Webb (Dakota Johnson), een ambulancemedewerker in Manhattan die steeds vaker kleine vooruitblikken in de toekomst lijkt te krijgen. Ze is een einzelgänger die eigenlijk alleen in collega Ben (Adam Scott) een echte vriend heeft. Ben Parker is natuurlijk de oom van Peter Parker, de toekomstige Spider-Man. Maar vanwege de rechten zal naar dit alles alleen maar gehint worden. Ondertussen heeft een zekere Ezekiel Sims (Tahar Rahim) ook toekomstvisioenen waarin een drietal spider-vrouwen hem zullen doden. Ezekiel besluit het heft in handen te nemen en deze drie vrouwen uit te schakelen. Het lot brengt Cassandra, de drie vrouwen en Ezekiel in elkaars vaarwater. En daar zal blijken dat Ezekiel een belangrijke invloed op Cassandra’s levensloop had.
Ergens heb ik een enorme fascinatie voor films die werkelijk iedereen afzeikt. Ten eerste is er de internet hysterie. Zodra een bepaald beeld van een film opgang gaat komen springt iedereen aan boord en doen we allemaal ons best om mee te doen aan de slachtpartij. Dat maakt mij altijd wat wantrouwig. In eerste instantie zag de film er nog wel redelijk uit. Alleen viel me al snel op hoe de schrijvers moeten hebben geworsteld met het neerpennen van een vloeiende en normaal klinkende dialogen. Lees de dik gedrukte quote bovenaan dit stukje nog maar eens hardop voor. Wie praat er zo? Verder worden we als kijker voor de gek gehouden. De trailer leek te hinten naar de drie Spider-Women die uiteindelijk een grote rol zouden krijgen. Dat blijkt slechts te gebeuren in een korte toekomstblik, we zien die dames eigenlijk alleen als gewoon mens. En wie het een goed idee leek om Sydney Sweeney als nerd te casten? Verder moest Tahar Rahim enkele stukken van zijn dialoog opnieuw opnemen, en dat is niet helemaal vlekkeloos gebeurd. Slordig voor een productie als deze.
Conclusie:
Is de film echt zo slecht? Nou, voor een film die in 2003 speelt doet het ook denken aan superheldenfilms uit die tijd. Rommelig gemaakt, weinig gemeen met de comics, en veel onlogische momenten in het plot. En toch viel het me ergens nog mee, wellicht omdat mijn verwachtingen zo laag waren. De tegenstander wil nooit interessant worden, en Dakota’s karakter Cassie komt ietwat irritant en weinig sympathiek over, maar als je een beetje vergevingsgezind bent, dan zijn er best een paar vermakelijke momenten tijdens deze film. Niet genoeg voor een positieve recensie, maar er zijn slechtere films gemaakt. Je hoeft de filmlijst van Dakota Johnson maar af te gaan om er zo drie slechtere te vinden (50 Shades…).
Be the first to comment