Ik ben een enorme fan van de familiefilm Mary Poppins, het type film dat ik met neefjes en nichtjes keek op verregende zondagmiddagen terwijl onze ouders aan de keukentafel bijkletsten. Soms lijkt het wel alsof “familiefilm” een betuttelend predicaat is waar je als filmmaker niet blij mee moet zijn. Maar het maken van een dergelijke film is moeilijker dan je denkt.
“Mrs Brown says that in London everyone is different, and that means anyone can fit in”
Met vage aanwijzingen van zijn tante over een vriendelijke Engelse ontdekkingsreiziger in zijn achterhoofd vertrekt Paddington (de stem van Ben Whishaw) vanuit Peru naar Engeland opzoek naar een beter leven. Hij ontmoet de familie Brown bij wie hij tijdelijk onderdak vindt. Niet iedereen in de familie is enthousiast: met name vader Henry (Hugh Bonneville) wil geen vreemde beer in huis. Zijn vrouw wil Paddington (Sally Hawkins) juist helpen. Ondertussen is er ook nog de erfgename en jager Millicent Clyde (Nicole Kidman) die niks liever wil dan Paddington vangen, doden en opzetten als trofee.
De lakmoesproef voor dergelijke films zijn mijn twee oudste zoons. Ze vinden het vaak lastig om iets te kiezen waar ze beiden zin in hebben. Paddington wist niet alleen de beide jongens voor zich in te nemen, mijn vriendin en ik zaten er ook al snel helemaal in. Ook komen belangrijke lessen als immigratie en acceptatie aan bod en leren we nog eens wat. Ik moest verder een beetje aan Harry Potter denken. De special effects werken goed, en het geheel geeft de kijker een nostalgisch gevoel. Verder is er een blik aan bekende Britse acteurs opengetrokken.
Conclusie:
Paddington is een humoristische en vlot gemaakte film die de juiste toon weet te vinden tussen nostalgie en modern. Mijn kinderen waren van begin tot einde geboeid, en mijn vriendin en ik werden ook prima vermaakt. Aanrader voor iedereen die zijn kinderen iets beters wil voorzetten dan de zoveelste aflevering van Ninjago of Paw Patrol. Nu al zin om binnenkort ook deel 2 te kijken.
Be the first to comment