Back to the 70’s: Papillon

Er zijn films die voor altijd in je favorieten-lijstjes blijven terugkomen. Deze boekverfilming is er eentje. Als jonge tiener zag ik deze film nadat we een moviebox hadden geleend bij de lokale videotheek. (Ja, zo oud ben ik). Het was de eerste film die ik met legende Steve McQueen zag, en de film maakte een diepe indruk. Wat maakt dat deze film na al die jaren nog steeds een plek in mijn top 10 heeft?

“Make the best of what we offer you, and you will suffer less than you deserve.”

Kluizenkraker Papillon (Steve McQueen) wordt in 1933 ten onrechte veroordeeld voor het doden van een pooier en levenslang naar een strafkamp gestuurd. Onderweg ontmoet hij meester vervalser Louis Dega (Dustin Hofman). Samen besluiten ze te kijken of ontsnapping mogelijk is. Maar het oerwoud rond het strafkamp kent vele gevaren,  je weet nooit wie er te vertrouwen is. En een mislukte ontsnappingspoging kan jaren van eenzame opsluiting of zelfs de dood betekenen.

Wat er allemaal wel en niet waar is uit het biografische boek van Henri Charrière zal wellicht nooit duidelijk worden. Maar zijn verhaal over verschillende ontsnappingspogingen vanaf Frans-Guyana leverde een spannend boek en een geweldige film op. (En een remake in 2017 waarvan het nut niemand duidelijk werd). Regisseur Franklin J. Schaffner maakte er niet simpelweg een avontuur van, maar een meditatie over de (on)breekbaarheid van de menselijke geest.

Waar tegenwoordig greenscreen in een studio voor locaties zorgen werd destijds de oorspronkelijke gevangenis vanaf originele bouwtekeningen nagebouwd. Spanje en Jamaica zorgden voor de buitenlocaties. In de aftiteling zien we imponerende beelden van de originele gevangenis, gesloten in 1946, en langzaamaan weer overwoekerd door de jungle. De film geeft een vrij realistisch beeld van hoe het leven daar voor de veroordeelden geweest moet zijn… hel op aarde.

Conclusie:
De mislukte ontsnappingspogingen, de eenzame opsluitingen en het blijven koesteren van hoop eisen een fysieke en geestelijke tol. Als kind was ik diep geraakt hoe Papillon niet opgeeft. Is het de kracht van hoop of juist de afwezigheid van een leefbaar alternatief? De laatste scene waarin Papillon overweegt te ontsnappen via een duik van een tientallen meters hoge klif zegt het allemaal. “Het lijkt me zo desperaat” zegt een twijfelende Dega. Alles wat Papillon nog doet is grijnzen. Hij weet het, maar hij moet simpelweg wel. Een film die als kind een enorme indruk op me maakte.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*