Joker: Folie à Deux

Waarom moeten succesvolle films altijd een sequel krijgen? Het simpele antwoord is: geld. Joker was op zichzelf een aardige film die door velen op het voetstuk werd gehesen als meesterwerk. Maar viel er echt nog iets te vertellen? Het oorspronkelijke verhaal leek me eigenlijk wel af. Zat iemand ooit op Taxi-Driver 2 of Kramer Vs Kramer 2 te wachten? Als een film goed is, laat dan zijn nalatenschap ongemoeid, en maak gewoon iets nieuws. Desondanks zitten we hier dan toch met een nieuwe Joker film.

“You we’re the only one at work who never made fun of me. You were the only one that was nice to me.”

Arthur Fleck (Joaquin Phoenix), nu opgesloten in het Arkham State Hospital, ontmoet Harleen Quinzel (Lady Gaga), een medepatiënt die gevaarlijk geobsedeerd is met zijn Joker-personage. Hun gedeelde psychose voedt een destructieve en steeds chaotischer relatie, waardoor de grenzen tussen realiteit en fantasie vervagen. De film duikt dieper in de mentale toestand van Arthur en onderzoekt de complexiteit van zijn toestand en stelt de vraag, is hij nou eigenlijk Arthur of de Joker?

Ik vond de eerste Joker film destijds interessant, maar regisseur Todd Phillips wist mij niet te overtuigen. Met Road Trip, the Hangover, Old School en War Dogs maakte hij een paar leuke films, maar het lijkt er vaak op dat hij zich wil bewijzen als serieuze filmmaker. En op die manier verpest hij films vaak door te hard zijn best te doen. The Hangover III was een mooi voorbeeld: qua toon een grote mislukking: comedy en duistere misdaad momenten blijken niet te goed mixen in de handen van een mindere regisseur. Hij probeerde in deze film iets te stoppen wat daar niet paste. Elke keer als Phillips drama probeert krijgt hij last van Zack Snyder momenten: overdone en zwaar aangezette stijl. Met Joker gebruikte hij veel te veel zware muziek om de kijker te vertellen wat het moet voelen.

In deel 2 is muziek voor velen ook een probleem, want in Arthur Fleck’s brein heeft het leven veel weg van een musical. Veel muzikale intermezzo’s zorgden ervoor dat velen compleet afhaakten. Sommige filmliefhebbers vonden dit van ballen getuigen. Phillips had het lef een radicale andere richting in te gaan. Ik vond het vooral rommelig en gefragmenteerd. De film en de makers lijken niet te weten welke kant ze op moeten en de muzikale intermezzo’s voegen niet veel toe aan het verhaal.

Conclusie:
Een jammerlijk resultaat en zonde van acteer zwaargewichten als Joaquin Phoenix, Brendan Gleeson en Catherine Keener die er echt wel van plan leken er iets moois van te maken. Zij verdienden de tweede ster in mijn beoordeling. Lady Gaga is eerder een storend element in deze film dan dat ze echt iets toevoegt. Het karakter van Harley Quinn heeft in de comics, op het grote scherm en met een eigen tekenfilm al genoeg overexposure, en dit is wellicht de minste interpretatie. Het enige waar deze film echt in slaagt is dat mensen weer wat eerlijker kijken naar de eerste film, wellicht toch niet het meesterwerk dat men er destijds in zag?

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*