Back to the 90’s: Bram Stoker’s Dracula

Het is weer Halloween, dus ook een mooi moment om één van mijn favoriete Horrorfilms te bespreken. En is er een groter filmicoon op Horrorgebied dan Dracula, de koning van de vampieren? Ik zag destijds een poster van deze film en was direct geïntrigeerd, maar mocht ‘m van mijn moeder niet in de bioscoop zien. Later zag ik ‘m alsnog op video… en ik vond het een geweldige ervaring. Begin deze eeuw zag ik een hervertoning in mijn lokale Groningse Pathé Bioscoop en genoot ik weer. Toen pakte deze film definitief een plek in mijn all time favorite lijst.

“Then, I give you life eternal. Everlasting love. The power of the storm. And the beasts of the earth. Walk with me to be my loving wife, forever.”

Deze versie van Dracula is losjes gebaseerd op de klassieke roman van Bram Stoker. De jonge advocaat Jonathan Harker (Keanu Reeves) wordt op pad gestuurd naar een somber dorp in een uithoek Oost-Europa. Hij moet daar een zonderlinge graaf Dracula (Gary Oldman) bijstaan bij het aankopen van ontroerend goed.  Dracula blijkt meer dan zonderling alleen, hij is een vampier met angstwekkende krachten. Jonathan wordt gevangengenomen en opgesloten door  Dracula, die naar Londen reist, geïnspireerd door een foto van Harker’s verloofde, Mina Murray (Winona Ryder). In Engeland begint Dracula te jagen op een droombeeld, herenigd worden met zijn gestorven geliefde die hij terug meent te vinden in Mina. Mina’s beste vriendin, Lucy Westenra, is zijn eerste slachtoffer. Lucy’s vrienden komen samen om Dracula te weerstaan.

Er zijn veel Dracula verfilmingen geweest, maar deze van Francis Ford Coppola is wel mijn favoriet. Hij pakte het gelijknamige boek nog meer als leidraad en ging qua gotiek drama helemaal los. Deze Dracula is zoals Bram Stokers boek leest: de rede gaat over in een angstige koortsdroom waaruit voor de personages niet te ontsnappen valt. Thema’s als liefde, seksualiteit, psychologie en de verhoudingen tussen man en vrouw komen met een victoriaans horrorsaus naar voren.

Genoeg is gezegd en geschreven over Keanu Reeves optreden in deze film. Aardige vent, totale miscast. Maar Gary Oldman gaat helemaal los in de film en is ronduit geweldig. Hij nam de rol aan voor één enkele zin in het script: “I’ve crossed oceans of time to find you”. Hij was zo geraakt door de zin en de kans om met Coppola te werken dat hij toehapte. Anthony Hopkins begreep de toon van de film en vult de stevige gotische stijl goed aan. In plaats van investeren in moderne special effects besteedde Coppola veel geld aan kostuum design en de effecten die gebruikt werden stamden allemaal uit het klassieke Hollywood. Het levert een vreemde, gejaagde en intrigerende film op die perfect paste bij het boek. Hiervan kan ik dus echt genieten.

Conclusie:
Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik geen enorme kenner van Horror ben. Dat wil niet zeggen dat ik niets van het genre moet hebben. Ik ken mijn klassiekers, hou meer van creepy sfeer dan van schrikeffecten en kan er bij tijd en wijle echt van genieten. Dit is zo’n moment. De poster van deze film sierde mijn studentenkamer nog jaren. Coppola kwakt de pompeuze gravitas en gotiek er lekker tegenaan en legt de dramatiek er lekker dik bovenop. Deze film zou Dracula en vampieren weghalen van het het meer klassieke Bella Lugosi stereotype, en ik kijk ‘m nog regelmatig.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*