The Crow (2024)

Een disclaimer vooraf: de comic en de eerste film hebben als tiener een enorme indruk op me gemaakt en zijn een integraal onderdeel van mijn jeugd geworden. Het was een kwestie van tijd voor iemand weer een remake (of reboot of reimagining of welk marketingwoord je ook wil gebruiken) zou proberen te maken. Het origineel was een perfecte mix van goth visuals, pijn, wraak, contemporaine muziek en de tijdgeest van het moment. MTV en Grunge waren nog hip, en het tragische noodlot dat Brandon Lee trof sloot akelig aan op de toon van de film. De film maakte in al zijn eenvoud qua verhaal meer impact dan soortgelijke films normaliter zouden doen.

“Do you think angsty teens would build little shrines for us?”

Deze remake met Bill Skarsgård en FKA Twigs (what’s in a name) mist een aantal ingrediënten. De premisse van de film hangt op het feit dat de liefde tussen Eric en Shelly zo puur is dat ze de dood overstijgt. Maar deze Eric en Shelly gedragen zich als twee Millennial emo pubers die na amper 48 uur doen alsof ze de ultieme liefde hebben gevonden. Ze zwelgen een beetje te veel in hun eigen dramatiek. Het lukt me niet echt iets voor deze mensen te voelen. Na zijn dood herrijst Eric als the Crow, maar moet eerst in de liefde gaan geloven voor hij zijn gaven ten volle kan gebruiken.

De quote uit deze film koos ik niet voor niets. Deze film, wil heel graag iets van de impact van het origineel evenaren. Maar waar de pijn van het origineel (en de comic) misschien wel theatraal maar ook oprecht was, voelt letterlijk alles hier nep aan. Ooit had mijn zusje op haar vijftiende een vriendje die ze aan tafel emotioneel omschreef als de liefde van haar leven. Daar moesten mijn ouders (en ik) hartelijk om lachen. Dat gevoel heb je ook als je een beetje daar de dwepende FKA Twigs en Bill Skarsgård kijkt. Het is nagenoeg onmogelijk ze serieus te nemen. Net als de hele film. Dat ze beiden de chemie van een wc-rol en een afvalemmertje hebben helpt ook niet.

Conclusie:
Was the Crow een product van de Goth cultuur, dan is deze film duidelijk een Emo variant. Een stijl zonder echte inhoud. Bill Skarsgård ziet er meer uit als een handlanger uit eerdere Crow films dan als de protagonist. De film lijkt vooral veel John Wick choreografie te willen laten zien. Een paar aardige visuele momenten houden de film net aan onderhoudend, maar dat is het dan ook wel. Een wannabe die alleen genietbaar is als je weinig met de comic of de eerste film hebt. Deze cash-grab verdient alle hoon die het ontving.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*