Ooit dacht ik dat Disney+ wel aardig zou zijn om naar Star Wars en Marvel series te kijken, en af en toe iets met de kinderen qua tekenfilms. Inmiddels ben ik qua Star Wars allang afgehaakt. Disney is er vooral in geslaagd om zelfs de prequels geweldig te laten lijken. En Marvel Series volg ik totaal niet. In plaats daar van blijkt Disney ook een hoop andere leuke series te herbergen. The Bear, Dope Sick, Rivals en nu dus Shogun.
“How does it feel to shape the wind to your will?”
Ik kon me nog vaag de jaren ‘80 serie herinneren. Niet inhoudelijk, slechts het bestaan er van. Deze serie heeft met Anna Sawai, Tadanobu Asano en de altijd geweldige Hiroyuki Sanada een mooie cast in huis die de aandacht kan vasthouden. De serie laat ons kennismaken met Japan in de 17e eeuw, en de Engelse loods John Blackthorne (Cosmo Jarvis) is onze gids. Hij komt terecht in een machtsstrijd na het overlijden van de heerser die het land bijeenhield. Al snel is Blackthorne een pion in een gecompliceerd schaakspel. Hij komt in handen van de oude clanleider Toranaga (Hiroyuki Sanada), die tot schrok van al zijn vazallen de barbaar niet direct onthoofd, maar juist invloed lijkt te geven.
Shogun ziet er prachtig uit, en is net als het gelijknamige boek onderhoudend. De show wordt gestolen door Tadanobu Asano die een heerlijke rol heeft als de berekenende Yabushige, een vazal die continue van alliantie lijkt te verwisselen. De zwakke schakel is naar mijn mening de rol van Blackthorne. Dat is niet per se de schuld van acteur Cosmo Jarvis. Maar deze Europeaan heeft wel heel weinig subtiliteit in huis, terwijl dat in deze omgeving wel gevraagd wordt. Te vaak gedraagt hij zich als een olifant in een zeer delicate porseleinkast. De momenten dat het kwartje valt en hij zich wel gedraagt komen ook een beetje uit het niets vallen. De romance tussen Blackthorne en zijn tolk Mariko mist wederzijdse chemie. Anna Sarwei doet haar best, maar ik mis van Jarvis de juiste motivatie en subtiliteit. Het is mij een raadsel waarom de nobele Mariko voor hem zou vallen.
Conclusie:
Met seizoen 1 is het oorspronkelijke boek besproken. Men heeft het nu al over seizoen 2, maar volgens mij is daar geen literaire basis voor. Waarom kan dit niet gewoon een mooie en succesvolle miniserie zijn? Shogun wist mij en mijn vriendin zeker te onderhouden, maar na 10 afleveringen lijkt het verhaal me gewoon over en uit. Het boek had een mooi en poëtisch lot voor zijn protagonisten, maar door twee kleine flash forward momenten in de laatste aflevering van de serie haalt men de conclusie van het boek onderuit. Dat is een gewaagde keuze, laten we kijken of dat zich gaat uitbetalen.
Be the first to comment