Sinds ik midden jaren ‘80 van mijn ouders de introductie-specials van de Nederlandse Batman en Superman Comics kreeg volg ik de avonturen van deze DC helden. En wat zou het gaaf zijn als die twee het witte doek samen zouden kunnen delen. Zack Snyder en DComics doen nu de natte droom van comicfans over de hele wereld uitkomen.
Metropolis in puin
Na het duel tussen Generaal Zod en Superman is niet iedereen blij met de aanwezigheid van de kryptoniër. Velen wijzen op de half vernietigde binnenstad van Metropolis en de vele doden. De nagenoeg ongelimiteerde kracht van Superman moet volgens zijn criticasters aan banden worden gelegd. Ook Batman ziet in Superman een direct gevaar voor de mensheid. Superman is op zijn beurt niet gecharmeerd van de manier waarop Batman criminelen keihard aanpakt. Een confrontatie tussen de twee kan dan ook bijna niet uitblijven. Zeker als tycoon en uitvinder Lex Luthor zich ermee gaat bemoeien.
Grimmig voor alles
Al jaren kijkt DC met gepaste jaloezie naar het succes van de Marvelfilms. De Superman Reboot van Brian Singer mislukte, George Clooney had de Batman films kapot gemaakt. Via Christopher Nolan’s Dark Knight trilogie kwam er weer wat hoop aan de horizon. Vervolgens flopte de Green Lantern film van Ryan Reynolds en haalde een nieuwe Reboot van Superman, Man of Steel, slechts middelmatige recensies. DC geeft niet op en geeft Zack Snyder (300, Man of Steel, Watchmen) de kans om het begin van het filmische DC universum op te zetten. Klaar moet het zijn met de campy Supermanfilms van vroeger. Men wil grimmigheid, stevige actie en helden in levensgevaar.
Batfleck
Na Christian Bale is het nu de beurt aan Ben Affleck om de duistere ridder te spelen. Dit zorgde voor een enorme shitstorm op internet. Affleck was al eerder weinig succesvol als DareDevil, en volgens velen een verkeerde keus. Maar Affleck liet zich niet van de wijs brengen en zet op geheel eigen wijze een grimmige Batman neer die getekend door twintig jaar misdaadbestrijding er niet vrolijker op geworden is. Affleck heeft niet veel momenten nodig om de held enige emotionele lading te geven. Gelukkig maar, want de visueel ingestelde Zack Snyder is daar niet de regisseur naar. Superman komt door dit regieprobleem minder uit de verf. Henry Cavill doet zijn best, maar slaagt er niet in de buitenaardse man van staal een beetje… menselijk te maken. Jeremy Irons is prima als butler Alfred maar krijgt weinig schermtijd.
Lex Luthor
Na Gene Hackman en Kevin Spacey is het nu aan Jesse Eisenberg om Superman’s grote rivaal Lex Luthor te spelen. Althans, deze Lex is kennelijk de zoon van de originele Lex Luthor. Jesse Eisenberg is een gedurfde afwijkende keuze, en jammer genoeg eentje die niet al te positief uitpakt. Eisenberg komt zelden over als een serieuze bedreiging, en blijkt vooral een irritant karakter dat als enige nut heeft om het rommelige plot voort te stuwen. Eisenberg zet Luthor neer als een geniale maar irritante twintiger die vooral last heeft van giebelerupties en tics. Om de haverklap brabbelt hij wartaal waar geen touw aan vast te knopen is. Luthor probeert Batman tegen Superman op te zetten, en sleutelt ondertussen aan het lichaam van Generaal Zod in de hoop nog een wapen tegen Superman in handen te hebben.
Rommelig
De film duurt twee en een half uur, en dat is wat aan de lange kant. Een groot deel van die tijd vult men met het grotendeels opzetten van diverse vervolgfilms die er ongetwijfeld moeten gaan komen. Het lijkt wel alsof filmmakers vergeten zijn hoe ze een goede film moeten afleveren en alleen nog maar aan series denken. Christopher Nolan wist de Superhelden film een wat realistischer tintje te geven, maar Zack Snyder is weer enorm fan van de computers en green screen. Dit geeft me soms het gevoel naar een Playstation game te kijken en niet echt naar een film. Wel aardig voor stripkenners is dat er veel verwijzingen naar bestaande avonturen van Batman en Superman in deze film verstopt zitten. Dit soort easter-eggs zijn leuk voor de kenners maar gaan aan de gemiddelde bioscoopganger voorbij.
Wonderwoman
Maar er is ook nog een lichtpuntje in deze film. Eindelijk zien we Wonderwoman op het witte doek. Gal Gadot krijgt niet heel veel tijd om te laten zien wat ze kan, maar haar vechtscenes zien er goed uit en het karakter intrigeert. Gadot zet Wonderwoman neer als een sterke vrouw die niet onderdoet voor Superman en zich niet laat afschrikken door een gevecht op leven en dood. Sterker nog, ze lijkt er bijna lol in te hebben. Lol is verder vooral hetgeen dat ontbreekt in deze productie. De makers hebben weinig comicrelief in de film gestopt. Of wellicht had dit de taak van Jesse Eisenberg moeten zijn. In dat geval, laat dat maar achterwege, en kijk eens naar hoe Christopher Nolan dat een stuk subtieler deed.
Conclusie
Comics zijn op de eerste plaats strips die de lezer enig escapisme moeten bieden. Dat kan met een stevig gevecht, een vleugje emotie en een beetje vrolijkheid zo nu en dan. Dat Batman grimmig is snap ik nog wel, maar van een Supermanfilm verwacht ik wel een beetje meer positivisme. Wellicht moeten de schrijvers van DC-films eens wat meer naar de originele Superman themesong (John Williams) luisteren, even kijken wat de Dark Knight films goed maakte en zich vooral concentreren op het maken van één film en niet een franchise. Wat blijft is een goede Batfleck, een prima Wonderwoman en Jeremy Irons die meer tijd mag krijgen als butler Alfred.
Be the first to comment