Nederlandse filmmakers zijn de laatste tijd nogal eens geconfronteerd met weinig lovende kritieken op de vruchten van hun creativiteit. Sinds het Bombardement lijken filmmaatschappijen een nieuwe tactiek toe te passen. Gewoon recensenten neerzetten als wereldvreemde zeikerds voor wie de film toch niet bedoeld was. Om vervolgens alleen maar positieve twitterberichtjes van enkele wel positieve kijkers te posten. Want de stem des volks is toch veel belangrijker dan de mening van een zure recensent?
Negatieve ontvangst
Na het door hem mede geproduceerde erbarmelijke “Het Bombardement” levert Paul Ruven nu het gênant slechte “Ushi Must Marry” af. Deze keer dat hij dat zelfs als regisseur. De schuld voor de negatieve ontvangst ligt volgens de goede man bij de recensenten, die zijn te zuur, en je mag kennelijk geen “niets aan de hand” comedy meer maken in Nederland. Als je gewoon een leuke hap-slik-weg comedy wilt maken, dan hoef je volgens Paul Ruven je niet druk te maken over inhoud, acteerwerk en kwaliteit. Het gaat om de lach bij het publiek.
Stem van het publiek
Ruven en de makers van het Bombardement gingen erg ver om het publiek te overtuigen dat een recensent niet serieus te nemen valt. Ze brachten posters uit met quotes van twitter. Dit zou de stem van het Bioscoop kijkende publiek vertegenwoordigen. Let niet op slechte recensies: de kijkers vinden het wel goed! Natuurlijk hebben ze het gelijk deels aan hun kant. De film werd een bescheiden kassucces en trok vele wel positieve bezoekers. Dat veel bezoekers echter niet betekend dat een film ook echt goed is mogen we niet vergeten. (Pearl Harbor, Transformers, Alvin and the Chipmuncks). En TV successen als “Sterren Springen” en “Oh Oh Cherso” bewijzen dat Nederlanders echt wel zitten te wachten op pulp. Maar veel kijkers maken slechte Tv-programma’s en films niet ineens goed.
Hoongelach
Daarbij gaven de gekozen Twitterquotes maar een zeer beperkte mening van de bezoekers weer. Even op twitter kijken levert namelijk ook deze reacties op: “Het Bombardement: een avondje ongestoord lachen”. “Hadden ze niet een echte acteur kunnen casten?”. “Grootste probleem van het Bombardement is niet Jan Smit, maar het script”. “Acteerwerk dramatisch”. En dit zijn dan nog “nette” negatieve reacties op twitter. Het hoongelach wat we daar terug konden vinden hebben de producenten van het Bombardement maar even genegeerd toen ze de met de mening van het publiek gingen pronken.
Pretentieloos vermaak?
En nu doet Paul Ruven dat dus weer. De Ushi-film (waar naar verluid zeven ton van het Nederlandse filmfonds in zit) is gewoon leuk pretentieloos vermaak, en dat mag kennelijk niet van recensenten, aldus Ruven. Ik lees vaak genoeg recensies van recensenten die best te porren zijn voor pretentieloos vermaak. Maar zelfs dat mag nog wel enig niveau hebben. Zelfs pretentieloos vermaak heeft af en toe elementen als komische timing, goede regie en een leuk plotje nodig. Paul Ruven slaagt daar niet in, en probeert zich nu op uiterst laffe wijze in te dekken en de schuld voor weer een wanproduct af te schuiven. Walgelijk dat dit soort figuren nog geld voor films krijgen.
Be the first to comment