21 Grams

21 gram: Het gewicht dat iemand kwijtraakt gelijk nadat die persoon overlijdt. In 1906 werkte ene Dr. Duncan McDougall in het General Hospital in Massachusetts. Hij woog daar mensen die op sterven lagen om te kijken of iemand die overlijdt ook daadwerkelijk een bepaald gewicht verliest. Na resultaten gekregen te hebben die hier daadwerkelijk op wezen zijn er ontelbare theorieën ontstaan over wat de mens nou verliest als hij zijn laatste adem uitblaast. Inderdaad, 21 Grams gaat dan ook over één ding: de dood.

Bekende diepgang
21 Grams is Alejandro González Iñárritu’s eerste grote stap in de Amerikaanse filmindustrie. Vier jaar geleden kwam hij al met een wereldwijde hit, Amores Perros. Gelijk vanaf het begin van 21 grams is zijn bekende stijl al weer te herkennen. Net zoals bij Amores Perros is ook 21 Grams totaal gefilmd met een handcam. Door deze nogal trillerige camera wordt de hele film een stuk persoonlijker en zit je als kijker gelijk vanaf het begin al gekluisterd in de film. Ook is 21 Grams, wederom net als Amores Perros, niet chronologisch. Het is net alsof Iñárritu de film had geschoten, deze in vijftien stukken had geknipt en willekeurig weer in elkaar heeft gezet. Toch zit er wel degelijk een ontzettend goede opbouw in het verhaal. Doordat Iñárritu stukken overslaat vormt het verhaal zich op een indrukwekkende manier. Als kijker zal je vaak, als het verhaal weer teruggaat, de scène terug moeten plaatsen in de verhaallijn die je in je hoofd hebt. Iñárritu weet van 21 Grams een puzzel te maken die je stukje voor stukje in elkaar moet zetten, en je begint niet bij de randjes. Steeds meer zie je tijdens het kijken van de film het plaatje één geheel worden. Bovendien blijf je als kijker ontzettend geïnteresseerd in de informatie die Iñárritu in het begin achterwege laat.

Topkarakters
21 grams zit vol met topacteurs die zich allemaal van hun beste kant laten zien. Sean Penn, Benicio Del Toro en Naomi Watts zetten stuk voor stuk een geloofwaardig karakter neer en dit werkt alleen maar mee in de diepgang van de film. Persoonlijk denk ik dat het beter is als je zo weinig mogelijk over het plot van de film weet voordat je hem gaat kijken, maar ik zal in het kort wat over het verhaal vertellen. 21 Grams gaat over drie personen: Paul Rivers (Penn) is een ongelukkig getrouwde wiskundige met zware gezondheidsproblemen, Christina Peck (Watts) is een gewone huisvrouw, gelukkig met haar gezin. Als laatste is er nog Jack Jordan (Del Toro), een man met een crimineel verleden en aan het begin van een nieuw leven. Deze personen komen, door middel van een vreselijk ongeluk, allemaal met elkaar in contact. 21 Grams bestudeert dan de levens van deze personen, hun karakters en veranderingen.

Character Study
Je zou 21 Grams ook als een character study kunnen omschrijven, met als kenmerk zijn niet chronologische verhaallijn. Je ziet de drie karakters langzaam groeien, terwijl de film wel heen en weer flitst tussen hun ontwikkelde karakters en hun vroegere persoonlijkheden. In tegenstelling tot de recent uitgebrachte Lost in Translation is 21 Grams een ontzettend deprimerende film. Je zult, net als bij Amores Perros, niet echt vrolijk de zaal uitlopen. Als kijker moet je dus wel rekening houden met wat voor soort film je te maken gaat hebben. Denk je, door de titel, dat de film gaat over drugs en in de stijl van Snatch is gefilmd, dan zit je er compleet naast en kan je je wel eens bedrogen voelen. De kijker moet de film juist benaderen wetend in zijn achterhoofd dat de aankomende 125 minuten depressief en emotioneel zijn. Ik durf best toe te geven dat 21 Grams het mij op enkele momenten best moeilijk maakte, iets wat ik sinds Requiem for a Dream niet meer had meegemaakt.

De moeilijke puzzel
Qua impact zit het dus wel helemaal goed bij Iñárritu’s laatste werk. Echter, waar sommige mensen zich misschien aan kunnen ergeren is de opgedeelde verhaallijn. Het is natuurlijk heel persoonlijk of je het wel of niet fijn vindt dat je als kijker je best moet doen om de verhaallijn te volgen. Iñárritu houdt er ook rekening mee dat de kijker er wel goed bij is, iets wat veel regisseurs de laatste jaren niet durven. Dit feit vind ik niet alleen maar een dappere zet van Iñárritu, maar ook een compliment voor de kijker. Net als bij Memento zal je ook bij deze film genoegdoening krijgen als je weer wat puzzelstukjes bij elkaar hebt weten te leggen. Ga je dus de film bekijken, hou hier dan rekening mee.

Conclusie
Zonder overdrijven wil ik 21 Grams bij mijn lijstje van twintig beste films stoppen. Mijn geluk was echter wel dat ik er met de goede instelling heen ging. Wil je dus optimaal van de film genieten, kies dan wel het goede moment. Natuurlijk is de film geen Passion of the Christ qua impact, maar je moet niet net vier Johnny Walkers achter je kiezen hebben om de bedoelde diepgang van de film te willen voelen. 21 Grams is een meer dan geslaagde film die de kijker om de tuin leidt, imponeert en tevreden stelt. Neem alleen wel de Johnny Walkers nádat je de film gezien hebt, je zult ze nodig hebben.