Aaltra

Midden jaren ’90 was het erg hip en trendy om je film zo low budget mogelijk uit te brengen. Zodra een film grofkorrellig en zwart-wit opgenomen werd had men de aandacht van het alternatieve filmcircuit getrokken. Kevin Smith brak met zijn ‘Clerks’ ongenadig door, en ook anderen bewezen dat je via deze methode het grote publiek kan bereiken. Tegenwoordig is een gewone kleurenfilm, of een zwart-wit film met scherp beeld vrij makkelijk te realiseren, en hoeven beginnende filmmakers zich lang niet altijd meer te behelpen met minder materiaal.

Waarom Zwart-Wit?
Ondanks bovenstaande feiten kregen we half augustus in de Sneak Preview zowaar weer eens een grofkorrellige zwart-wit film voorgeschoteld. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat het anno nu echt noodzaak is om zo te filmen, dus er zullen eerder artistieke redenen dan financiele zaken een rol hebben gespeeld. Woody Allen liet in zijn zwart-wit film Celebrity één van de karakters al eens zeggen :” terribly pretentious. He is one of those assholes who film in black and white.” En dit is de indruk die ik ook een beetje kreeg van deze film.

Handicap
In een klein gehucht hebben twee ‘buren’ niet al te veel met elkaar op. Omdat hun eigen levens verre van geslaagd zijn vullen ze de dagen met werk wat ze niet geweldig vinden, en elkaar op de meest knullige wijze dwars zitten. De vervelende pesterijen over en weer lopen al snel uit de hand, en een ongeluk met een landbouwmachine is het gevolg. Beiden belanden in hetzelfde ziekenhuis, op dezelfde kamer, en krijgen ook beiden een handicap die hun in een rolstoel doet belanden. De twee gaan in hun rolstoel op reis naar Finland om de maker van de landbouwmachine die hun noodlottig werd te zoeken.

Stierlijk vervelen
De film is opgezet in scènes die vaak in één of twee shots het verhaal vertellen. Aanvankelijk wordt er ook weinig gesproken in de film, en doen de beelden het verhaal. De emoties zijn inderdaad vrij simpel uit de beelden af te leiden, en op zich is dat knap gedaan. Als fototentoonstelling had ik Aaltra wellicht ook best interessant gevonden. Toch merkte ik al snel dat ik in de zaal een beetje om me heen zat te kijken, en me vooral stierlijk verveelde. Aangezien mijn buurvrouw hetzelfde deed, en daarnaast weer iemand zat te SMS-en kreeg ik sterk de indruk dat het niet alleen aan mij lag.

Get on with it, man!
Inderdaad, de film schiet maar niet op. De verteltechniek mag er heel kunstzinnig uit zien, maar onderstreept dat deze film voor een zeer klein en heel specifiek publiek gemaakt is. Ik moet toegeven dat ik absoluut niet tot dit publiek behoor. Projecten als deze worden in zeer kleine kring nog wel behoorlijk gewaardeerd, en de bioscoop waar ik deze sneak zag had er beter aan gedaan deze film bij een klein publiek te houden. Dan had deze recensie niet online gestaan, en had ik de alternatieve filmliefhebber niet tegen het zere been hoeven schoppen.

Conclusie
Om me toch wat beter te informeren over deze film ben ik internet eens wat gaan afschuimen, en wat ik vermoedde is waar, er is bij veel cinefielen best veel waardering voor dit product. Geen enkel probleem, want deze film lijkt ook bedoeld voor de echte die-hard filmliefhebber die alles al eens gezien heeft, en dus het onderste uit de artistieke kan wil om nog geboeid te blijven. Ik ga vooral naar de bioscoop om vermaakt te worden, dezelfde reden waarom ik een boek lees, een CD beluister of naar de lokale FC ga. Dat gevoel heb ik bij deze film geen enkel moment gehad.