Adrift

Drie jaar geleden kregen we in de film Open Water de gevolgen te zien van een duiktochtje waarbij er niet goed op elkaar is gelet. Het op ware feiten gebaseerde verhaal werd in documentaire stijl gefilmd om het gevoel nog echter te maken. Voor sommigen was Open Water een angstaanjagende film, voor andere saaie drijverij op het water. De makers van Adrift moeten Open Water een goede film gevonden hebben, want ze hebben het basisidee van die film gebruikt voor Adrift. Adrift is alleen wat meer opgeleukt met jonge mensen en hun dilemma’s.

Reünie eindigt in drama
Een vijftal vrienden van de middelbare school komt bijeen om op een boottochtje te gaan. Lekker varen op open zee en wanneer de tijd rijp is nemen ze een duik in het water. Helaas heeft niemand er aan gedacht om een ladder buiten de boot te hangen, zodat ze ook weer het water uit kunnen komen. Wanneer de groep daar achter komt ontstaat er blinde paniek. In vele verwoede pogingen proberen ze toch aan boord te komen maar het lukt ze niet. Een leuk boottochtje lijkt zo in een regelrecht drama te eindigen. Te ver van de kust om naar hulp te zwemmen en de kans dat er toevallig iemand langs vaart, is ook wel erg klein. Wat doet zo’n situatie met oude vriendschappen.

Meer mensen, meer dilemma’s
Open Water liet ons zien dat de persoonlijke dilemma’s waar de twee duikers mee te maken kregen een goede basis boden om een mogelijk ‘saaie’ situatie boeiend en geloofwaardig te houden. De makers van Adrift hebben al als eerste voordeel boven Open Water dat er meer karakters zijn. Er is dus meer ruimte voor onderlinge dilemma’s. En niet alleen dat, we laten een koppeltje hun baby meenemen en die is nog aan boord van de boot terwijl de rest verloren in het water ligt. We hopen als kijker dan ook allemaal dat er een oplossing wordt gevonden om toch weer aan boord te komen, want we kunnen de baby toch niet alleen laten.

Geen empathie
Het grote verschil tussen Open Water en Adrift zijn de emoties. In Open Water slaat woede om in wanhoop en dan in berusting. De twee karakters komen weer nader tot elkaar en weten hun vetes bij te leggen. Je kunt als kijker hun emoties begrijpen en dat is de kracht van de film. Je sympathiseert met de hoofdpersonen. Adrift weet wel spanning in het verhaal te brengen, maar van sommige karakters interesseert het je niet of ze dit avontuur overleven. Sterker nog, sommigen ben je liever kwijt dan rijk. Verdrink maar, dan zijn we tenminste van je gezeur af. Dit slaat met name om het vriendinnetje dat door de bootsman wordt meegenomen. Ze wordt geportretteerd als een dom blond ding en eenmaal in het water wordt ze nog hysterisch ook. Wanneer zij als eerste de pijp uit gaat, kunnen wij er als publiek niet mee zitten.

Conclusie
Zoals gezegd is Adrift best een spannende film. Het idee dat mensen echt op deze manier in zee belanden zonder uitweg is beangstigend. Het is alleen jammer dat de film verder niet weet te overtuigen. Er gebeuren een aantal dingen die toch wat onwaarschijnlijk overkomen. Om over het einde maar te zwijgen. De kracht van het basisidee gaat verloren met alle onzin die de scriptschrijvers hebben bedacht om het publiek niet te vervelen. Wie Open Water nog vers in het geheugen heeft zitten, kan Adrift maar beter aan zich voorbij laten varen.