Alfie

Tijdens die o-zo-vreemde jaren ’60 speelde Michael Caine een schijnbaar onverbeterlijke vrouwenversierder genaamd Alfie. Zoals het wel vaker gaat in de filmwereld is zo’n film na verloop van tijd door een handige producer herontdekt, en besluit deze er een moderne remake van te maken. Als Alfie zien we deze keer de heetste metrosexueel van het moment, Jude Law, die het vrouwlijk publiek moet verwennen, en wellicht het mannelijk publiek een spiegel dient voor te houden.

Zelfreflectie
Alfie (Law) is een Brit die in de States met veel succes vrouwen weet te versieren. Vrouwen zijn Alfie’s lust en leven, zolang hij zich er maar niet gevoelsmatig aan hoeft te binden. Als zijn beste vriend een dipje in diens relatie heeft probeert Alfie het koppeltje op zijn manier bij te staan, met als gevolg dat hij uiteindelijk met de dame in kwestie naar bed gaat. Een ongewenste zwangerschap en een abortus zijn het gevolg. Kort daarop krijgt Alfie ook nog eens erectieproblemen en dumpt zijn vriendin hem omdat ze Alfie’s vreemd vrijen en bindingsangst meer dan zat is. Dit alles zet Alfie aan het denken. Want waar draait het nou eigenlijk om in het leven?

Geklets
Law moet deze film grotendeels in zijn eentje dragen. Hij is continue in beeld, aanwezig in elke scene, en heeft ook elke scene weer lappen tekst op te lepelen. Alfie voert een continue dialoog met de kijker over zijn leven en voorziet elke scene op zijn manier van een eigen interpretatie. Dit is op zich best grappig, en kan heel leuk werken. John Cusack deed dit ook in High Fidelity, een qua inhoud vergelijkbare film. Het verschil is dat overdaad schaadt. Niet alles hoeft uitgelegd te worden, en je wordt er gaandeweg een beetje moe van. Uit het geklets van Alfie moet overkomen dat hij een narcist eerste klas is, en als dat na een kwartier dan duidelijk is, dan is de rest van zijn gelul eigenlijk overbodig.

Karakterontwikkeling
Zoals gezegd draait de film dus om de karakterontwikkeling van Alfie: Waar draait het om in het leven? Alfie lijkt er af en toe achter te komen, maar elke keer als hij weer een beetje wijsheid lijkt te hebben opgepikt, gaat hij toch weer op de oude voet verder. In High Fidelity en About a Boy maakt het hoofdkarakter een vergelijkbare ontwikkeling door, en daar zien we wel de gevolgen van de ontwikkeling. Natuurlijk kan iemand altijd volharden in oude gewoontes tegen beter weten in, maar wat is dan het nut van deze film? Alfie ziet hoe het anders kan en doet ‘t niet? Dat is een film die zeker in 45 minuten verteld had kunnen worden.

Geloofwaardig
Ondanks alles is de film op zich heel genietbaar. Jude Law is zeer geloofwaardig als vrouwenversierder eerste klas, je begrijpt direct waarom alle vrouwen in de film op hem vallen. Dat was bijvoorbeeld met Peter Faber in de Gulle Minnaar wel anders. De dames zijn verder vooral kanonnenvoer, letterlijk en figuurlijk. De enige die je eigenlijk een happy end gunt, is vriendinnetje Julie (Tomei), omdat ze als single moeder oprecht om Alfie lijkt te geven. Als ze hem dumpt is het voor de kijker al snel duidelijk dat dit ook niet meer goed zal komen. De andere dames worden twee-dimensionaal gebracht, en kunnen eigenlijk niet boeien. Alfie worstelt naar het einde van de film voor een soort relatie, maar met wie van alle dames zou dat moeten zijn? Tenslotte zijn ze voor de kijker op Julie na allemaal even weinig interessant.

Conclusie
Nu de  metrosexueel door series als Sex and the City en shows als Straight Eye For the Queer Guy populairder lijken dan ooit, probeert men met deze trendy uitvoering van Alfie makkelijk op deze trend in te spelen. De film gaat in op alle vooroordelen over vrouwenversierders en hun ‘slachtoffers’, en is op zich ook zeer genietbaar om te kijken. Inhoudelijk schiet de film verder echter te kort. De vraag waar het allemaal om te doen is wordt helaas maar half beantwoord. Grootste probleem heb ik met het einde van de film, die laat te kijker met te veel onbeantwoorde vragen zitten. ‘Heb ik daar nu op zitten wachten’, spookte het na afloop door mijn hoofd. Alfie is een vlot gemaakte trendy film die helaas geen goede balans tussen komedie en drama weet te vinden.