
Een tijdje geleden draaide de film Down With Love in de bioscoop. Een verhaal over een schrijfster die zegt geen man nodig te hebben om toch compleet te zijn. Alle mannen zijn nou eenmaal kl**tzakken. Hetzelfde principe zien we in de film Amy’s Orgasm. Amy schrijft de bestseller Why Love Doesn’t Work waarin ook zij zegt dat mannen overbodig zijn om je als vrouw compleet te voelen.
De brandstof
Amy (Julie Davis) is het type vrouw dat toch onzeker is, ook al lijkt ze voor de buitenwereld een rots in de branding. Ze blijft zichzelf continue vragen stellen over het leven en de liefde om zo antwoorden te vinden. Een stukje zelfreflectie vindt ze, ook al is ze Joods, bij de katholieke biechtpriester. Ook Amy moet zo nu en dan een keer haar hart luchten als de relaties in haar leven oncontroleerbaar lijken.
Olie op het vuur
Amy die zegt zonder man te kunnen, krijgt het moeilijk wanneer ze als gast in de radioshow van Matthew Starr (Chinlund) optreedt. Deze seksistische edoch zeer charmante man vraagt haar mee uit en zij kan niet weigeren. Het ergst vindt ze nog dat hij de man is waar ze in haar boek voor waarschuwt, maar dat ze ondertussen hoteldebotel verliefd op hem wordt. En juist daardoor lijkt ze roet te gooien in hun prille relatie. Ze heeft de relatie al verdoemd voor het ook maar echt op gang kan komen. En is dat eigenlijk niet de typische vrouwen-relatie-fout: denken dat het toch alleen maar fout kan gaan en daardoor de relatie op voorhand verpesten.
Anders nog iets?
Maar goed, genoeg over het verhaal, nu over de film in zijn totaal. Dat de film bol staat van de clichés hoeft niet direct een probleem te zijn en het maakt de film ook niet per sé een slechte. Wat de film weinig interessant maakt, is het gevoel dat je naar de pilot van een serie zit te kijken. Je maakt gradueel kennis met de verschillende karakters die nu natuurlijk nog wat eendimensionaal blijven. Behalve Amy dan, daar moeten we meteen een goed beeld van krijgen zodat we ons aan haar kunnen relateren. Gelukkig is Amy net als alle vrouwen als het op de liefde aankomt: neurotisch, onzeker, stoer (want mannen hebben wij niet nodig) en een enorme zeur die maar alles moet analyseren, interpreteren en al conclusies trekt voor ze alle feiten kent.
Anders nog iets?
Om toch een positief puntje te noemen over de film is toch het idee van de zelfreflectie bij de biechtpriester. Hij is het klankbord dat Amy nodig heeft. En daar heeft de film een raak punt. Hoeveel mensen ook denken dat iemand die een boek schrijft de waarheid in pacht heeft, ook een bestseller schrijfster blijft met vragen zitten. Ze kan misschien wel een heel boek schrijven over waarom de liefde niet werkt (kunnen we dat eigenlijk allemaal niet), maar uiteindelijk willen we allemaal (nou ja, bijna allemaal) toch die ene prins op het witte paard vinden. En om daar te komen moet je een relatie niet uit de weg gaan maar juist aangaan.
Conclusie
Het is vooral jammer dat Amy’s Orgasm zoveel geleend lijkt te hebben van de film Down With Love. En dan is de tweede genoemde nog een film met een vette knipoog. Doordat Amy’s Orgasm lijkt te pretenderen serieus te zijn, slaat de film de plank finaal mis. Verder is de film niet echt grappig, de bijkarakters niet heel reëel en het einde zo flauw dat we van geluk mogen spreken dat de film maar 90 minuten duurt. De film is niet heel slecht, maar ik ga hier zeker niet verkondigen dat Amy’s Orgasm de moeite waard is.
Be the first to comment